Een nieuw leven

Het moment is daar; de Birgitte krijgt een nieuw leven. En wij daarmee automatisch ook, want ze is verkocht. 

Zoals jullie begrijpen zijn de afgelopen weken erg moeilijk voor ons geweest omdat ze in het teken stonden van afscheid nemen van onze droom en hopen op een goede nieuwe eigenaar. Al jullie lieve berichtjes en reacties op het vorige blog hebben ons daarmee enorm geholpen. Het is ons niet gelukt om jullie allemaal persoonlijk te antwoorden. Maar ik kan jullie verzekeren dat we ze allemaal stuk voor stuk enorm hebben gewaardeerd, ze ons verder hebben geholpen en ze ook hebben gezorgd voor de nodige tranen. Maar dat we vooral erg geraakt waren in hoe goed iedereen ons begreep in onze keuze en begrip ervoor hadden en ontzag voor wat we allemaal al hadden gedaan. Dit hadden we niet verwacht. Misschien wel, omdat we zelf nog een beter gevoel moesten krijgen bij deze keuze.

Als we eerlijk zijn, zijn we de laatste dagen vooral opgelucht. Het is een last die van onze schouders is gevallen. Een last die we jaren lang met veel plezier hebben gedragen. Die ons super veel heeft geleerd en gebracht, maar waarvan het nu goed is dat hij door iemand anders wordt gedragen. Het is tijd voor een nieuw leven. Eentje met de komende tijd minder stress, waarin we weer spontaan dingen kunnen ondernemen, waarin we weer tijd hebben om van elkaar te genieten en van ons nieuwe plekje. Want vanaf 1 juni zijn we trotse eigenaren van ons nieuwe project. Een oud huisje met een mooi terrein in Herkingen. Een nieuwe uitdaging, want klussen aan een huis zijn we niet gewend. Maar na een houten schip kan het nooit moeilijk zijn toch? Wel in de buurt van het water, want dat laten we niet los. Dat zit nu eenmaal in ons bloed. Een leuke bijkomstigheid is dat het voor een huis kopen handiger is om man en vrouw te zijn. Dus dat gaan we volgende week maar eens doen. Als je samen vier jaar Birgitte overleefd, dan ben je voor elkaar gemaakt toch? Mocht je denken; ik heb helemaal geen uitnodiging gehad voor de bruiloft; dat klopt volgende week doen we het klein. En als we dan eenmaal gesetteld zijn doen we het nog een keer goed over!

Ook voor de Birgitte is een nieuw leven begonnen. Ze ligt nog even in Middelharnis in afwachtiging van een dokbeurt in het Jan Blanken dok in Hellevoetsluis. Op 1 mei gaat ze namelijk nog even een weekje afscheid nemen van haar vertrouwde dok. Dus mocht je haar nog even willen zien… Daarna vaart ze op eigen kiel naar Amsterdam. Waar ze door de nieuwe eigenaar de komende maanden/jaren omgetoverd zal worden tot zeilend hotelschip. Dus misschien kunnen we allemaal in de toekomst nog wel van haar gaan genieten. Als we horen dat dat kan van de nieuwe eigenaar, dan horen jullie dat natuurlijk ook!

Nogmaals dank voor al jullie steun de afgelopen jaren! We hebben van de Birgitte genoten, maar ook van jullie. Het was erg leuk om dit project te doen en af en toe een blog te schrijven en dan zulke leuke reacties te ontvangen. Dit zijn herinneringen die nooit meer verloren gaan en waar we nog lang van zullen nagenieten. Mede doordat het voornemen is om de blog te laten drukken in de vorm van een boek. Afscheid nemen is moeilijk, maar het maakt plaats voor mooie nieuwe dingen. Die jullie misschien in de toekomst wel weer kunnen gaan lezen op een nieuw blog. Want echt stil zitten is zegmaar niet zo ons ding.

Birgitje we houden van je en in ons hart zal je altijd toch altijd een beetje ons scheepje blijven.

Ahoy!

Advertenties

De moeilijkste keuze

Dat het leven niet zo loopt als je hoopt of verwacht, dat hebben we denk ik allemaal weleens ervaren. Dat gezondheid één van de belangrijkste dingen in het leven is en dat je er zuinig op moet zijn, dat weten we denk ik ook allemaal. Helaas maken die twee dingen samen soms dat je keuzes moet maken die je niet wil. En dat ervaren wij nu.

Na het schrijven van het vorige blog zijn we inderdaad met goede moed en vol enthousiasme weer begonnen aan het klussen aan ons droomschip. We hadden een fijne zet in de goede richting gehad door het werk van de timmerman. Ook hebben we het tempo aangepast om te zorgen dat we het misschien wat langer vol zouden houden. Maar helaas, al heel snel ging het weer minder met de gezondheid van mij en stond Sebas er grotendeels alleen voor. En dan is de Birgitte, ondanks haar schoonheid en potentie, een te groot project en wordt het tijd om keuzes te maken en verder te gaan denken. Als mijn gezondheid zo kwetsbaar is willen we dit dan de komende jaren op de proef blijven stellen en de druk van het project grotendeels op de schouders van Sebas laten komen?

Als je rondloopt met deze vraag, dan ga je al snel terugdenken hoe het allemaal begon. Beide zien we dan de Birgitte nog met masten liggen in de haven van Hellevoetsluis en zien we ons in gedachten aan boord stappen voor de eerste bezichtiging. Binnen regende het toen net zo hard als buiten. Maar we waren beide opslag verliefd en wilde haar hebben. Dit zou ons droomschip en ons thuis worden. Helaas konden we haar niet betalen. Een paar maanden later kregen we bericht dat ze gezonken was. Met tranen in onze ogen zagen we haar half onderwater liggen. Een geluk bij een ongeluk, want nu konden we haar wel betalen omdat de eigenaar ervan af moest. Met een roze bril met ik denk hele dikke glazen hebben we haar toen gekocht. En toen begon het pas! Tjonge wat hebben we in de afgelopen vier jaar veel meegemaakt. We zien ons haar met familie en vrienden leeghalen en van binnen helemaal strippen. Haar drogen met een bouwdroger. Liters water kwamen uit het hout. Maar ze moest droger om het dok in te gaan, want daar zou de echte makeover beginnen. Dit lag op schema tot de verschrikkelijke avond waarin we houtworm ontdekte. Weer met tranen in onze ogen dropen we toen af naar huis. Wat nu? Maar opgeven dat konden we niet. Dus dan maar begassen. De eerste keer dokken was voor eens één van de mooiste periodes in de afgelopen vier jaar Birgitte. Wat een mooi gezicht om ons schip in dat mooie dok te zien staan. En wat was het fijn om daar aan te werken met al die mensen die onze droom begrepen en ons graag een handje verder hielpen. Al betekende dit dat ze de volgende dag niet meer konden lopen van de spierpijn of bijna niet meer konden werken omdat ze de blaren op hun handen hadden staan. Maar wij waren zelf super blij met deze hulp en gingen zelf ook tot het uiterste om te zorgen dat ze een paar weken later trots het dok weer uitvoer, niet meer zwart maar geel en met veel minder pompen aan. Want ze moest dan nog wel even wennen aan weer water tegen haar romp en een beetje uitzetten, maar lekken zoals ze deed toen ze erin ging dat deed ze niet meer! We genoten van deze dag, al was Sebas letterlijk ziek van vermoeidheid. Vanaf nu zou het alleen maar beter worden en zouden we gaan opbouwen. Helaas loopt het leven niet zoals je verwacht en hadden we natuurlijk nog meer tegenslagen. Die uiteen liepen van houtworm in de mast tot het weer lekken van de romp en met spoed het dok in moeten. Ook van deze tegenslagen hebben we ook altijd weer wat moois kunnen maken. Met een goede grap kom je ver of met steun van lieve vrienden en familie. Maar ja dan komt toch het punt gezondheid weer om de hoek kijken. Helaas helpt daarbij een goede grap niet (al zorgen grappen er wel voor dat we lachend door blijven leven) of een knuffel van een lief iemand. We zouden willen dat er zo`n simpel medicijn was om te zorgen dat we het lichamelijk aan zouden blijven kunnen dit project. Want we willen zo graag onze droom verwezenlijken.

Maar zoals je misschien al wel tussen de regels door begint te lezen; hebben we een keuze moeten maken die eigenlijk voor ons onmogelijk was, maar toch moest. We kiezen voor gezondheid, want met onze gezondheid moeten we nog heel ons leven doen en daar moeten we zuinig op zijn. Dit betekent dat we onze droom moeten opgeven. Jullie mogen best weten dat dit ons slapeloze nachten en verdriet heeft opgeleverd en dat het nog steeds erg moeilijk is om dit te accepteren. Maar we weten wel dat dit de beste keuze is en staan er beide achter. We moeten niet ten onder gaan aan onze droom verwezenlijken en er uiteindelijk dan helemaal niet meer van kunnen genieten. Het is belangrijk dat we genieten van het leven en de beste gezondheid hebben die we kunnen hebben en niet continue aan het vechten zijn.

Kortom, met heel veel pijn in ons hart gaan we Birgitte proberen te verkopen. We hopen uit het diepste van ons hart dat er iemand anders net zo verliefd op wordt als wij en ervoor gaat zorgen dat ze afkomt en lekker kan gaan varen in de toekomst. Want het is en blijft een super mooi schip, waar we ook altijd van zullen blijven houden!

Wij houden de mooie herinneringen en de vele levenslessen die we hebben geleerd door dit project in de afgelopen jaren. Ze heeft ons veel geluk, maar ook verdriet gebracht. Maar ze heeft ons zeker geleerd dat we een stel zijn dat je niet zomaar uit elkaar krijgt en dat altijd samen door zal gaan. Dus dat doen we nu ook. Weliswaar gaan we ons settelen aan land, maar dan wel op onze manier en natuurlijk samen (en onze lieve hond Roos). Tot het zover is en tot de Birgitte een nieuwe eigenaar heeft gevonden klussen we natuurlijk wel door, want we zouden graag willen dat ze als varend casco op eigen kracht straks bij ons wegvaart opweg naar nieuw geluk.

Lieve vrienden, familie en blog volgers, bedankt voor alle steun en hulp in de afgelopen jaren. Zonder al die hulp waren we nooit zover gekomen en hadden we niet zoveel mooie herinneringen. Bedankt!

O ja mochten jullie iemand weten voor onze Birgitte, dan horen we het natuurlijk graag en mogen ze altijd contact met ons opnemen.

Het hou(d)t niet op

Het is al zo lang stil. Drijft ze nog wel?; zal je denken… Gelukkig wel, is het antwoord. Maar hoe gaat het dan? En ja dat is een verhaal op zich.

Wat misschien wel begint en eindigt bij onze gezondheid. Helaas heeft het met onze gezondheid het afgelopen jaar niet meegezeten. Melinda heeft echt maanden niks kunnen doen. Maar ook Sebas z`n gezondheid liet te wensen over, naast dat hij de zorg voor Melinda had. Gelukkig voelen we ons beide weer stukken beter en is het dus weer tijd om keuzes te maken. Want zoals we allemaal weten bestaat het leven voor het grootste deel uit keuzes maken. Maar ja wat kies je dan? Was de keuze voor de Birgitte in eerste instantie wel de juiste keuze? Kunnen we nog terug of zijn we dat punt al lang voorbij? En ook al zouden we de keuze hebben, houden we dan niet al te veel van ons scheepje om haar op te geven? Zoals jullie waarschijnlijk wel begrijpen is het niet makkelijk om zomaar even antwoord te geven op deze vragen en hebben dit heel wat discussies en sla

peloze nachten opgeleverd. Maar er moest een knoop door worden gehakt en dat hebben we dus ook gedaan.

Zoals je gewend bent van ons. We gaan door! Maar niet zo als we dat de afgelopen jaren hebben gedaan. Er moet wat veranderen. Het belangrijkste is dat we echt even een stap verder komen. Snel lukt ons dit niet zelf, dus besluiten we dat we het het geld meer dan waard vinden om een professionele timmerman in te huren. Wil je weten voor wat en hoe? Lees dan snel verder in het volgende korte jaaroverzicht.

Hoe ziet de Birgitte er nu uit? Vooral erg kaal. Kort na het vorige blog zijn we namelijk begonnen aan de achteropbouw als een beetje afwisseling voor het dek. Het eerste idee was deze op te knappen en de rotten plekken te vervangen. Maar zoals eigenlijk bij alles op de Birgitte ging dit niet geheel volgens plan. Bij het slopen van het eerste stukje rotte opbouw bleek er al snel meer rot te zijn en de constructie van de opbouw zo te zijn dat herstellen eigenlijk geen optie was. Dus met de hulp van Jaap en Marjolein die toevallig met de boot in de buurt waren was de opbouw in een paar uur van de Birgitte verdwenen. Oeps, dat ging even sneller dan gedacht en wat nu? Al snel kwamen de ideeën, want nu hij er toch af is. Waarom maken we hem dan niet anders en zo dat we binnen meer ruimte en licht hebben en ook met slecht weer vanaf binnen kunnen sturen en naar buiten kunnen kijken? En misschien kunnen we wel zorgen dat we beter in de douche kunnen staan? Kortom de engineering begon en een opbouw met stuurhut is bedacht. Nu nog even bouwen en tot in detail uitwerken. We beginnen met het bestellen van nieuw hout, want van het oude valt niks meer te maken, behalve mallen. Nieuw Lariks en platen voor het dak worden besteld en gehaald en hup aan de slag.

Nieuwe opbouw in de maak

Helaas ging toen de gezondheid tegenwerken en kwam het werk zo goed als stil te liggen. En tot overmaat van ramp besloot er ook nog iemand om de Birgitte maar leeg te stelen en veel van ons gereedschap en materialen mee te nemen. Een veel dieper dieptepunt hebben we denk ik niet meegemaakt. Maar opgeven staat niet in ons woordenboek, dus schaffen we een container aan en richten deze in als werkplaats met het gereedschap wat we nog hebben. En beetje bij beetje vullen we deze weer aan met nieuw gereedschap. De nieuwe werkplaats is overigens wel superfijn. Want zo hebben we alle spullen bij elkaar en kunnen we deze ruimte na het klussen afsluiten. Een geluk bij een ongeluk zullen we maar zeggen.

Onze nieuwe werkplaats

In de tussentijd houden we de Birgitte vooral drijvende en gebeurd er niet zoveel. Tot we van de zomer de moed weer bijeen hebben geschraapt en de gezondheid het weer enigszins toelaat en we weer willen beginnen aan ons project. Het eerste wat je dan ziet is het dek, wat nog steeds niet af is. Vol goede moed beginnen we samen aan het vervangen van een stuk van de dekrand, maar na een paar uur kijken we elkaar aan en we zien in onze blikken allebei hetzelfde. We willen en we kunnen het niet meer en het moet gedaan worden. Zonder enige twijfel besluiten we dat het tijd is voor serieuze hulp van een professioneel iemand die dit karwei voor ons kan afmaken. Anders zijn we hier nog eeuwig mee bezig en vinden we het echt niet leuk meer. Gelukkig weet Sebas iemand en die sturen we nog diezelfde dag een mail.

Een paar weken later begint hij en wat is dat fijn! Helaas maak ik het eerste stuk niet bewust mee, omdat ik voor mijn werk offshore zit. Maar des te mooier is het thuiskomen. Weg zijn en bij terugkomst is de klus waar je het meeste tegenop zag gewoon al grotendeels gedaan. Want waar wij al maanden misschien wel jaren ondertussen mee bezig zijn wordt gewoon alsof het niks is in een paar weken gedaan. Ik had het nooit gedacht dat ik het fijn zou vinden als iemand anders aan ons scheepje zou klussen. Maar ik moet toegeven het voelt goed en het is heel fijn om zoveel vooruitgang aan boord te zien! Het is jammer dat het bodem van de portemonnee snel inzicht komt, anders zouden er nog wel meer klussen op de verlanglijst staan om uit te besteden. Maar ja dit is momenteel het enige haalbare, dus sparen we en klussen we zelf vrolijk verder.

We helpen de timmerman waar we kunnen om het zo goedkoop mogelijk te houden. Dus Sebas doet het sloopwerk (samen met zijn vader).

Sloopwerk

En ik maak alle benodigde proppen (zo`n 400) en plaats deze en schuur ze weer af. Sebas helpt me hier gelukkig ook bij, want het zijn er wel erg veel en mijn armen zijn het er nog niet helemaal mee eens om weer vollop aan het klussen te gaan.

Een paar proppen 🙂

Nog even schuren

En klaar

Op dit moment is het gehele lijfhout (buitenste deel van het dek) inclusief lijst vervangen en is de helft daarvan gepekt en gebreeuwd. Nu even wachten op twee mooie dagen om ook de andere kant af te maken en jawel dan is het behalve de opbouwen en koekoek en luik voor dicht! Helaas kan de tent er dus nog niet af, dus bestellen we snel materiaal om deze nog even op te knappen voor zijn laatste herfst en winter. Want met een beetje geluk, en we vinden dat we dat ondertussen toch wel hebben verdiend, is de Birgitte aan het eind van de komende  zomer helemaal waterdicht en kunnen we eindelijk beginnen aan ons paradijsje binnen.

Het houdt dus niet op en we hopen jullie dus weer een heel stuk regelmatiger op de hoogte te gaan houden van de vorderingen.

De nieuwe scheepshond Roos!

Op het randje

Helaas is de vakantie alweer geruime tijd voorbij. Het wordt dus hoogtijd om even terug te kijken! Zoals jullie waarschijnlijk al verwachten hebben we natuurlijk niet stil gezeten. Laten we beginnen met het begin van de vakantie. Belangrijk bij een dergelijk project is om gemotiveerd en geïnspireerd te blijven. Dus zien we als begin van de vakantie geen andere optie als een paar dagen naar Sail Amsterdam te gaan. Deze gebeurtenis komt maar eens in de vijf jaar voor, dus veel kans om soort genoten van de Birgitte te zien is er niet. Dus pakken we ons koffertje en reizen we af naar Amsterdam om daar in de drukte te genieten van deze mooie schepen. Tussen al deze schepen komen er flink wat bekenden voorbij. Onder andere de Belem, waarvan we een foto van de Birgitte en dit schip hebben. Dus moet deze natuurlijk ook op de foto en ook een bezoekje worden gebracht. Na twee dagen in deze drukte besluiten we dat het tijd is om thuis weer verder te gaan aan ons eigen project in alle rust. Wel kijken we elkaar aan en denken we allebei hetzelfde. De volgende sail zijn we er weer bij, maar dan wel met Birgitte op het water en niet lopend op de kade. In de trein naar huis dromen we hierover verder. Ik zie mezelf al de hapjes maken voor onze zelf uitgenodigde gasten en zie ons `s avonds varen met allemaal lampjes in de optocht. Wel maak ik me in m`n hoofd nu al druk om alle mogelijke aanvaringen met al die bootjes en het manouvreren in deze drukte. Gelukkig stelt de schipper me gerust. Dat komt allemaal wel goed. Sebas stuurt wel en ik mag met m`n grote stootwil in de hand genieten van het spektakel. Lijkt mij een goede deal, dus we gaan ervoor. Over vijf jaar zijn we er varend bij!

De Belem

Maar dan moet Birgitje wel waterdicht zijn. Dus tussen de buien door in onze vakantie gaan we weer hard aan de slag. We willen graag zijrand helemaal afmaken en de rand op de zijkant zetten. Om dit te kunnen doen moeten we eerst de oplengers maken die we vorig jaar hebben weggesloopt. Dit zijn de ‘paaltjes’ die de rand waar je zo lekker op kan zitten omhoog houdt. Natuurlijk is dit zoals alles bij de Birgitte niet even appeltje, eitje. Nee eerst moet er goed hout worden uitgezocht. Dus gaan we maar weer eens onze houtvoorraad van een eerder gekochte veiling bezoeken. Oef dat valt tegen. Dat is er in de loop der tijd niet beter uit gaan zien. Maar gelukkig vinden we nog een paar goede balken en die slepen we met wat moeite weer naar voren. Daarna gaat Sebas met de kettingzaag aan de slag om ze enigszins in de goede vorm te krijgen. En dan volgt een proces van meten, door de van dikte bank, weer meten, stukje af zagen. Passen, kijken of alle hoeken goed zijn. Want natuurlijk is niks haaks. Weer zagen, weer passen. Ook passen is een kunst. Tussen wandputtings door, met krikje de rand omhoog en dan weer rustig laten zakken. Maar aldoende leert men, dus de tweede gaat al een stuk sneller als de eerste en de derde gaat bijna vanzelf. Nou ja bijna. In het dek frezen we de vorm van de oplengers uit en daar valt de oplenger dan mooi in en zorgt voor extra stevigheid. Vroeger liepen de oplengers helemaal door naar binnen en zaten ze daar vast aan de spanten. Dit willen we echter niet meer om lekkage en rotting te voorkomen. Bovendien kunnen we er niet bij zonder goede stukken weg te slopen. Vandaar deze oplossing. Als ze uiteindelijk passen zetten we ze met epoxy vast in het dek. En dan hebben we ineens na een jaar weer een stevige rand waar je gewoon op kan zitten zonder dat deze doorbuigt! Een feestje waard. Maar veel tijd hebben we niet, want het moet wel helemaal klaar dus beginnen we aan de lijst die hier weer tegen aankomt. Waaraan uiteindelijk de stootrand komt. Om deze rand te maken is niet gemakkelijk, omdat hij in alle richtingen gebogen moeten worden en ondertussen ook nog langs wandputtingen moet. Dus een groot gevecht met vele lijmklemmen en het krikje volgt. De aanhouder wint en uiteindelijk krijgen we de rand tot twee keer op zijn plek (eerst passen en dan nog een keer om vast te lijmen). En ja dan ziet het er toch wel echt mooi uit! Helaas is dat ook het einde van de vakantie, maar we hebben wel weer iets bereikt 🙂

Boven deze mooie rand komt een mooie verschansing, waarvoor we het hout al hebben liggen. Maar dit is nogal grof gezaagd, dus moet dit eerst door de vandiktebank en dan nog geschuurd en daarna natuurlijk nog geschilderd. Een taak die ik mij toe eigen. Met veel plezier gebruik ik de ‘nieuwe’ machine die onder andere een vandiktebank bevat. Een dag van vandiktebanken volgt en een paar zakken zaagsel verder zijn alle planken door de vandiktebank. Pfoe dat zijn er toch best veel!

Daarna volgt het schuren. Helaas gaat dit minder hard. Maar ja het moet gebeuren, dus we blijven vrolijk op lucht met de grote compressor schuren. Gelukkig is dit niet zwaar, dus kan ik dit even achter elkaar doen zonder dat mijn arm overbelast raakt. De hele dag gaat niet, maar een beetje afwisseling op zijn tijd is ook wel fijn. Dus daarna maar vast wat planken schilderen die al klaar zijn.

Ondertussen gaat Sebas verder met het maken van de volgende oplenger die we weg hadden gehaald en met de rand verder naar voren. Ook geven we de gieken en de gaffels hun laatste likje lak en worden de avond uurtjes besteed om hier alles weer op te monteren.

Nu maar even duimen dat het weer goed blijft, zodat we voorlopig verder kunnen met het dek.

Hout het dan nooit op?

Voor diegene die zich afvragen; zijn ze nog steeds bezig? Ja we zijn nog steeds bezig. Nu vraag je je misschien af; zijn ze nog steeds met het dek bezig. En ook daarop is het antwoord ja. Alleen helpt de natuur ons aan een beetje afwisseling.

Als een beetje afwisseling hebben we de afgelopen tijd namelijk zelf wat andere dingen gedaan. Zo zit het druklager weer in elkaar en op zijn plek. Na veel denkwerk over de juiste volgorde, het mooi maken van de as en het zelf maken van pakkingen, is het weer gelukt om deze in elkaar te krijgen en weer terug aan boord op zijn plek te krijgen. Dus we kunnen weer varen :). Daarnaast is onze Lamborgini (CV-ketel) zo ver als ging uit elkaar geweest en ook hier zat het natuurlijk niet helemaal mee. Dus moest er een nieuwe warmtewisselaar komen en wat leidingwerk vervangen worden. Maar ook hier draait Sebas de kachelmonteur zijn handen niet voor om, dus elke avond werd er vrolijk verder aan geklust en mocht Melinda rekenen aan hoe groot de nieuwe warmtewisselaar moest zijn.

Druklager weer in elkaar

Precies op het moment dat we eigenlijk weer volle bak aan de slag willen met het dek, omdat het weer dit weer toelaat en we er weer nieuwe energie voor hebben gevonden (lees ook Melinda haar arm doet niet constant meer pijn, dus misschien kan ze ook weer iets), zegt Sebas tijdens het eten; misschien moeten we de masten binnen leggen zodat ze in ieder geval niet slechter worden. Na een korte discussie zijn we het hierover eens en gaat Sebas naar de masten om te kijken of ze nog makkelijk weg te krijgen zijn. Nog geen minuut later wordt ik gebeld. Sebas heeft slecht nieuws: er ligt boormeel onder de hoofdmast en er zijn gangen te zien. Iets wat maar één ding kan betekenen; de hoofdmast heeft houtworm. Alsof dit de normaalste zaak van de wereld is hangt hij kort daarna weer op met de mededeling dat hij nu eerst even naar fysio moet, dus we kijken straks wel even wat we hiermee doen.

Houtworm gesignaleerd

Deze tegenslagen zijn we inderdaad wel gewend. Dus eigenlijk schrikken we er allebei niet zo erg meer van als de eerste keer en gaan we weer over op snel handelen modus. Het is in ieder geval duidelijk dat de masten daar snel weg moeten, want ze liggen niet ver van de boot en een nieuwe plaag aanboord willen we niet en kunnen we domweg niet betalen. Dus regel ik snel nog op mijn werk een extra takel, want ze zijn niet licht. Tegelijkertijd denken we na wat we nu moeten. De masten weggooien is ook zo wat, want een nieuwe rechte boom van 22 m en een behoorlijke dikte is niet zomaar te krijgen. Laat staan te betalen. Dus als we in de komende jaren nog willen zeilen met de Birgitte zullen we iets moeten bedenken om deze masten te sparen. Gelukkig hebben we veel mensen om ons heen die mee willen denken. Dus in overleg met van Meijel (het bedrijf dat de Birgitte heeft behandeld tegen houtworm) wordt het volgende plan beraamd. We gaan de masten eerst helemaal kaal maken en pakken we ze luchtdicht in. Dan trekken we er met een vacuumpomp een giftige vloeistof doorheen. Vervolgens laten we ze een hele tijd uitdampen en dan gaan ze ook met vacuumtechniek in de epoxy met matten eromheen om ze weer sterk te krijgen. Daarna moeten ze gespoten worden. Uiteindelijk hebben we dan weer sterke masten die hopelijk nog heel lang meegaan, alleen zien ze er niet meer uit als hout. Maar ja, liever iets minder mooie masten, dan helemaal geen masten zeggen we maar.

Met een plan in de hand is het tijd om snel aan de slag te gaan. `s Avonds krijgen Sebas en ik het samen voor elkaar om ze naast de loods weg te krijgen en op karren te leggen. De volgende dag hebben we gelukkig hulp van allebei onze ouders en brengen we ze naar de andere loods. Helaas moeten hiervoor bijna wel een paar wielrenners stoppen als we de weg oversteken, want die grote palen zijn niet zo heel snel aan de overkant. Maar ja we kunnen helaas niet met iedereen rekening houden. Eenmaal aan de overkant begint het echt zware werk. Al het beslag moet eraf en ze moeten kaal. Stiekem is dat nog best wel een oppervlak, de bezaan en de hoofdmast kaal maken. Eerst maar al het beslag eraf, terwijl Janneke (Sebas zijn moeder) en ik alvast beginnen met schrappen. Eerst doen we dit nog samen doordat de één fohnt en de ander schrapt. Maar al snel merken we dat het sneller is als ik maar ga schuren met een luchttolletje. Dit is niet zo zwaar en kan ik met links. Om me heen zie ik steeds meer beslag op de grond eindigen. Gelukkig hebben we daarvoor alles eerst uitgemeten en foto`s van gemaakt. Hopelijk krijgen we het dan op dezelfde manier terug. Want na de matten en epoxy behandeling zal er van de originele plekken niet veel te zien meer zijn.

De rest van het weekend bestaat dus uit schuren, schuren en schuren. Gelukkig is Jan (Sebas zijn vader) zo aardig om hier door de weeks gewoon mee door te gaan. Dus als ik halverwege de week weer thuiskom na een tripje naar het buitenland voor mijn werk zijn de masten kaal. Wel een mooi gezicht hoor! Helaas niet veel tijd om hiervan te genieten, want het is warm weer en dat vindt houtworm fijn. We weten niet zeker of ze nog echt in de mast zitten, dus we handelen maar zo snel als we kunnen. In het het weekend pakken we dus snel de masten in en wordt het houtwormdood proces in gang gezet. Ook een mooi gezicht om de masten vol te zien zuigen. We gebruiken hierbij de bezaan als buffertank. Dus we hebben met een slangetje de twee masten met elkaar verbonden. Eerst zuigt de hoofdmast dus helemaal vol en dan de bezaan. Dit laten we een nachtje staan. De volgende dag snijden we het inpakplastic open en rijden we alles snel naarbuiten voordat we het zelf ook begeven. Even lekker uitdampen, want het stinkt goed!

Even mastje omhoog takelen

Klaar om aangepakt te worden

Met z`n allen druk bezig

Bijna kaal 😉

Inpakken maar

Daar gaat het gif

Ruim een week later ruik je het nog steeds en zijn we ondertussen maar doorgegaan met de gaffels, gieken en de boegspriet. Want dan is echt alles behandeld. Heel stiekem dromen we er ondertussen ook weer van dat straks de masten er weer opstaan en dat we weer een echt zeilschip hebben. Maar daarvoor moet wel eerst het dek dicht zijn, zodat de tent eraf kan. Dus na dit `kleine` avontuurtje tussendoor gaan we onze vakantie maar heel snel besteden aan het dek, zodat deze droom weer iets dichterbij komt.

Volgende projectjes

We zijn weer lekker bezig

Het zonnetje gaat weer schijnen. Er komen weer veel bootjes langs varen. De tent kan weer open. Kortom tijd om weer volop aan de klus te gaan.

De eerste klus op het programma is de bilgepomp. Vroeger zat er een grote pomp in de boot om de bilge leeg te pompen die werd aangedreven door de motor. Zoals zoveel dingen in de Birgitte is ook deze groot en zwaar, maar draaide deze niet meer. Echter doordat het dus lomp en eenvoudig gemaakt is is het wel weer gangbaar te krijgen. Dus Sebas stort zich op het weer gangbaar krijgen van deze pomp. Na wat avondjes zweten heeft hij hem weer draaiend en wordt er een testopstelling gebouwd. Er wordt eerst droog getest. Dus zonder impellor en water. Trots komt hij met een filmpje weer thuis. Hij doet het! En ik moet zeggen het ziet er wel indrukwekkend uit. Daarna word ik aan het werk gezet. Ondertussen hebben we namelijk ook de handleiding op internet gevonden. Hierin staat bij welk toerental er hoeveel water wordt verpompt. We hebben besloten dat we de pomp los willen van de hoofdmotor, omdat we dan niet telkens als we de bilge willen leegpompen de hoofdmotor hoeven te starten. Kortom, er moet een losse electrische motor komen om de pomp aan te drijven. Tijd dus om te gaan rekenen met overbrengingsverhoudingen en vermogen. Vele discussies volgen. Maar na een paar avonden zijn we eruit. We weten welk vermogen en welke poulies we nodig hebben.

Ondertussen zijn we ook klaar voor test twee. De natte test. Sebas heeft de pomp toch weer even aan de motor gehangen en de impellor geïnstalleerd. Waarbij je overigens niet moet denken aan een kleine impellor, maar echt een hele grote. Voor het leuk staat de reserve al een tijdje op tafel. Gewoon omdat hij zo leuk is. Misschien gaat het toch niet helemaal goed met ons?

Test opstelling 2

Test twee is echt indrukwekkend. Je ziet het peil in de bilge echt super hard zakken. Sterker nog om de pomp een beetje te kunnen blijven testen, moeten we weer water in de bilge laten lopen. Een raar idee, maar ja, het is zo weer weg. Dus kunnen we er wel weer om lachen. Nadat we de bilge twee keer hebben leeggepompt weten we dat het erg goed werkt en moeten we eigenlijk weer wat anders nuttigs gaan doen. Gelukkig komen m`n ouders op dat moment met de Novatrix even buurten en hebben we dus een reden om het nog een keer te doen. We moeten dit toch even laten zien? De Novatrix ligt voor de verandering een keer langszij en daardoor lijkt het als je op de goede plek staat net of we weer kunnen zeilen en twee masten hebben. In gedachten dromen we allebei weer even weg. Nog even door klussen en dan gaat het vast ooit gebeuren!

We kunnen weer zeilen 😉

Dit doet ons wel extra realiseren dat we moeten kunnen blijven varen. Op dit moment gaat dit niet, omdat het stuwdruklager nog uit de boot is. Eind vorig jaar hebben we deze eruit gehaald omdat deze veel herrie maakte en als we er olie in stopte liep dit er net zo hard weer uit. Kortom, niet goed en moet dus iets aan gebeuren. Dat ding is echt loodzwaar en wil niet zomaar uit elkaar. We besluiten ons paasweekend hieraan te besteden en we moeten en zullen winnen!

Het stuwdruklager

Het probleem is dat er voor de lagers een apparaat zit wat we niet herkennen en dus ook niet weten hoe het uit elkaar moet. We proberen van alles, maar zonder enig resultaat. Uiteindelijk maken we alles vast aan een bok. Maak ik een malletje voor gaten die in de ring om de as zitten en maken we een plaat met deze bout gaten en een enorme hefboom in de hoop dat het gaat draaien. Er staat namelijk wel iets op het apparaat en als we dat googlen lijkt het erop dat er schroefdraad op de as zou moeten zitten en dat je alles eraf kan draaien. Echter draait het niet en draaien we de bouten krom of springt Sebas z’n  mooie laswerk of moet ik bakwerk zeggen? Iedereen bakt toch met Pasen dus wij ook, maar dan anders…

Het begin van het maken van de constructie om het druklager uit elkaar te krijgen

De boutjes vinden de krachtige Sebas toch iets minder leuk…

 

 

Na nog meer lassen en zweten draait het uiteindelijk aan het eind van de zondag. Maar ja, het gaat nog steeds geen kant op. Teleurgesteld geven we het maar op voor die dag. Maar ook mijn vader kan het niet hebben en googled door. Hij vind uiteindelijk wat het is: een klembus. Deze zit er met het idee dat als er ooit iets in de schroef komt en de as dus niet meer kan draaien, maar de motor dit nog wel doet deze bij een bepaalde kracht gaat doorslippen. Het dus een extra beveiliging. Nu weten we hoe het in elkaar zit en hoe het zonder te slopen uit elkaar kan. Dus op tweede paasdag gaan we weer aan de slag. Met een poulitrekker krijgen we het uiteindelijk los. We vieren een klein feestje. Helaas zijn we er dan nog niet. Er zitten nog twee lagers achter en ook die zijn er natuurlijk niet zomaar uit. We verbouwen dus de strips iets voor de bevestiging, zodat we ook hier een poulitrekker op kunnen zetten. En zo geven uiteindelijk de lagers zich ook gewonnen. Daarna volgt een geruime tijd van schoonmaken en kijken hoe erg de schade is. De lagers grommen en zien er niet uit als zo moeten (putten in de schalen en tonnetjes). Ook de as is beschadigd en is ingelopen. Helaas een teleurstelling na onze overwinning van het uit elkaar krijgen. De rest van de avond proberen we dus alleen maar onze overwinning te denken. Helaas worden we de volgende dag nog harder met onze neus op de feiten gedrukt als we uitvinden wat de lagers kosten. Dit zijn geen lagers van een paar tientjes. Het zijn namelijk  tontaatslagers en dan ook nog asymmetrisch. Die dingen kosten honderden euro`s per stuk. We kijken nog even of we de oude toch niet kunnen redden, maar helaas. Ze zijn wel zo mooi dat we ze niet weg kunnen gooien. Dus ook deze bewaren naast de impellor. Zo wordt het drukker op tafel met technische dingen. Maar wij genieten ervan. Ondertussen werken we hard om niet de hoofdprijs voor de lagers te betalen en knappen we de behuizingen verder op. Ze gaan mooi in de blauwe en gele verf. Ach soms zit het mee, maar meestal zit het tegen…

Bijna uit elkaar!

Uit elkaar!!

Dan wordt het tijd om ook echt aanboord of rondom de boot verder te gaan. Ik probeer weer een stukje te breeuwen. Helaas gaat het nog steeds niet goed met mijn rechter arm. Dus probeer ik het met links, natuurlijk gaat dit niet goed. Je kan gewoon niet goed genoeg kracht zetten. Dus dacht ik, ik doe het toch heel even met rechts. Natuurlijk doet het na twee slagen al echt weer pijn. Dus dit wordt niks. Tijd voor iets anders.

In dezelfde week heeft het nogal gespookt qua wind en zagen we dat de steiger constructie nog niet echt ideaal was. Dit doordat de palen nog niet allemaal met elkaar verbonden zijn of met de kant. We besluiten hier eerst maar eens werk van te maken. Met als voordeel dat we dan straks langs de boot kunnen lopen en dat we dus veel makkelijker de dekrand verder kunnen maken. De lange bouten en boren worden dus weer opgezocht en we gaan op juiste palen jacht. Ondertussen blaas ik ook de bijboot weer op, want hoe komen we anders bij de paal?

Eerst installeren we een balk van de laatste paal naar de kant. De achterste paal staat namelijk verdraait en met deze balk kunnen we hem weer recht trekken. Zo gezegd zo gedaan.

Installatie balk 1

 

Dan installeren we een balk tussen de achterste balk en ons middenstuk. Nadat we dit gedaan hebben en even wat drinken om bij te komen bedenken we dat het wel heel handig zou zijn als we daarnaast ook kunnen lopen. Dus installeren we nog een balk naar de kant en leggen daar een stuk loopbrug op. Dan kan de rubberboot er nog precies naast en is versie 2.0 van de steiger voorlopig klaar. Er moeten nog wel wat paaltjes in de kant worden geslagen, maar dan moeten we eerst even vragen of daar geen kabels ofzo lopen. Dus dat moet nog heel even wachten. Tussendoor krijgen we nog even gezelschap van Rick. We hebben namelijk `s ochtend nog even zijn banner opgehangen voor 112 pleziervaart (www.112pleziervaart.nl) en die moet natuurlijk even geïnspecteerd worden.

Rick op visite. Altijd een veilig gevoel 😉

Steiger 2.0

Om een lang verhaal kort te maken. We zijn weer lekker bezig en zullen jullie dus ook weer vaker op de hoogte brengen.

 

Ze drijft nog

Het is al lange tijd stil rondom de Birgitte. Maar hier dan toch even een korte update om te laten weten dat ze nog steeds drijft en dat we zeker nog niet hebben opgegeven.

Helaas moeten we wel toegeven dat er de laatste tijd niet zoveel is gebeurd. De grootste reden hiervoor is dat ik ander halve maand op zee heb gezeten voor mijn werk. In deze tijd heeft Sebas hard gewerkt aan de andere boot die nog steeds verkocht moet worden. Momenteel wordt hier de laatste hand aangelegd en dan is die weer helemaal klaar voor de verkoop en kunnen we ons weer vol storten op ons echte project de Birgitte.

Daarnaast hebben we helaas allebei een beetje last van het vele klussen de afgelopen tijd. Sebas is er vooral erg moe van, waardoor hij even een stapje terug moest doen. En mijn arm/ schouder/ rug vindt het vooral niet zo leuk, waardoor ik deze even niet te veel mag belasten. Met natuurlijk de hoop dat het dan overgaat en ik weer lekker volop kan klussen.

Natuurlijk kunnen we niet helemaal zonder de Birgitte, dus doen we tussen het bijkomen het klussen aan de vorige boot (Siquieres) en natuurlijk het gewone werk wel wat kleine dingen om in ieder geval te zorgen dat ze niet achteruit gaat. Dus ligt ze nu netjes winterklaar met antivries in de motor (die nog steeds direct start na het omdraaien van de sleutel). Hebben we een grote opruiming gehouden en nog een klein stukje dek waar de kachelpijp op stond de naden leeggehaald en gebreeuwd. Voor het pekken wachten we nog heel even op het juiste weer en dan kan de kachelpijp weer terug en wordt het weer lekker warm binnen. Om het lekker warm te krijgen binnnen hebben we ook diesel nodig. Dus dit hebben we ook al getanked in onze mooi geschilderde tank, die gelukkig dicht bleek te zijn. Toch altijd even spannend als alles los is geweest.

O ja wat ik natuurlijk niet moet vergeten om te vertellen is dat de Birgitte ook weer druk is bezocht door oud eigenaren. Hans Wilhem bezoekt samen met zijn zus en vrouw de Birgitte. En verblijdt ons met de oude apotheekdoos van de Birgitte. Die we netjes bewaren in de opslag. Ook Reiner komt langs samen met Peter. Helaas zijn we dan erg druk, zeker omdat het twee dagen is voordat ik vertrek. Maar we maken toch nog even tijd vrij om samen met ze wat te drinken bij Cape Helius `s avonds. Helaas laten de hapjes ons hierbij ernstig in de steek. En kunnen we niet laten zien dat bitterballen echt lekker zijn en dat we wel degelijk goede kibbeling hebben. Maar ja volgende keer beter.

Zo hobbelt alles een beetje door en vraagt de Birgitte zelf geregeld om aandacht. Zo kwamen we gisteren even checken of alles goed ging en dat was maar goed ook, want de hele tent was ingestort onder het gewicht van de sneeuw.  De buis waar de tent op steunt was geknakt waardoor het gehele achtergedeelte van de tent naar beneden was gekomen. We mochten dus direct weer aan de slag. Eerst maar de sneeuw proberen van de tent te krijgen en dan een plan van aanpak maken. Al snel bedenken we om de pijp te verstevigen met steigerpijp en boren we gaten in de stijgerpijp en in de originele pijp zodat de steigerpijp met bouten erdoorheen onder de pijp blijft en niet opzij rolt. Sebas haalt nog snel even wat spanbanden, terwijl ik de bilge leegpomp. Want er stroomde aardig wat water naar binnen met het verwijderen van de natte sneeuw van de tent. Als Sebas weer terug is sjorren we de steigerpijp onder de andere pijp en gelukkig werkt ons plan en hebben we weer een tent en zijn we weer even van de straat. Want je bent zo weer twee uur verder met iets wat niet gepland stond. Maar ja, dan moet je maar geen boot kopen he?

Het plan is om vanaf januari ons weer vol te storten op Birgitte, zodat we volgend jaar onze intrek kunnen nemen op ons scheepje.