Een nieuw leven

Het moment is daar; de Birgitte krijgt een nieuw leven. En wij daarmee automatisch ook, want ze is verkocht. 

Zoals jullie begrijpen zijn de afgelopen weken erg moeilijk voor ons geweest omdat ze in het teken stonden van afscheid nemen van onze droom en hopen op een goede nieuwe eigenaar. Al jullie lieve berichtjes en reacties op het vorige blog hebben ons daarmee enorm geholpen. Het is ons niet gelukt om jullie allemaal persoonlijk te antwoorden. Maar ik kan jullie verzekeren dat we ze allemaal stuk voor stuk enorm hebben gewaardeerd, ze ons verder hebben geholpen en ze ook hebben gezorgd voor de nodige tranen. Maar dat we vooral erg geraakt waren in hoe goed iedereen ons begreep in onze keuze en begrip ervoor hadden en ontzag voor wat we allemaal al hadden gedaan. Dit hadden we niet verwacht. Misschien wel, omdat we zelf nog een beter gevoel moesten krijgen bij deze keuze.

Als we eerlijk zijn, zijn we de laatste dagen vooral opgelucht. Het is een last die van onze schouders is gevallen. Een last die we jaren lang met veel plezier hebben gedragen. Die ons super veel heeft geleerd en gebracht, maar waarvan het nu goed is dat hij door iemand anders wordt gedragen. Het is tijd voor een nieuw leven. Eentje met de komende tijd minder stress, waarin we weer spontaan dingen kunnen ondernemen, waarin we weer tijd hebben om van elkaar te genieten en van ons nieuwe plekje. Want vanaf 1 juni zijn we trotse eigenaren van ons nieuwe project. Een oud huisje met een mooi terrein in Herkingen. Een nieuwe uitdaging, want klussen aan een huis zijn we niet gewend. Maar na een houten schip kan het nooit moeilijk zijn toch? Wel in de buurt van het water, want dat laten we niet los. Dat zit nu eenmaal in ons bloed. Een leuke bijkomstigheid is dat het voor een huis kopen handiger is om man en vrouw te zijn. Dus dat gaan we volgende week maar eens doen. Als je samen vier jaar Birgitte overleefd, dan ben je voor elkaar gemaakt toch? Mocht je denken; ik heb helemaal geen uitnodiging gehad voor de bruiloft; dat klopt volgende week doen we het klein. En als we dan eenmaal gesetteld zijn doen we het nog een keer goed over!

Ook voor de Birgitte is een nieuw leven begonnen. Ze ligt nog even in Middelharnis in afwachtiging van een dokbeurt in het Jan Blanken dok in Hellevoetsluis. Op 1 mei gaat ze namelijk nog even een weekje afscheid nemen van haar vertrouwde dok. Dus mocht je haar nog even willen zien… Daarna vaart ze op eigen kiel naar Amsterdam. Waar ze door de nieuwe eigenaar de komende maanden/jaren omgetoverd zal worden tot zeilend hotelschip. Dus misschien kunnen we allemaal in de toekomst nog wel van haar gaan genieten. Als we horen dat dat kan van de nieuwe eigenaar, dan horen jullie dat natuurlijk ook!

Nogmaals dank voor al jullie steun de afgelopen jaren! We hebben van de Birgitte genoten, maar ook van jullie. Het was erg leuk om dit project te doen en af en toe een blog te schrijven en dan zulke leuke reacties te ontvangen. Dit zijn herinneringen die nooit meer verloren gaan en waar we nog lang van zullen nagenieten. Mede doordat het voornemen is om de blog te laten drukken in de vorm van een boek. Afscheid nemen is moeilijk, maar het maakt plaats voor mooie nieuwe dingen. Die jullie misschien in de toekomst wel weer kunnen gaan lezen op een nieuw blog. Want echt stil zitten is zegmaar niet zo ons ding.

Birgitje we houden van je en in ons hart zal je altijd toch altijd een beetje ons scheepje blijven.

Ahoy!

De moeilijkste keuze

Dat het leven niet zo loopt als je hoopt of verwacht, dat hebben we denk ik allemaal weleens ervaren. Dat gezondheid één van de belangrijkste dingen in het leven is en dat je er zuinig op moet zijn, dat weten we denk ik ook allemaal. Helaas maken die twee dingen samen soms dat je keuzes moet maken die je niet wil. En dat ervaren wij nu.

Na het schrijven van het vorige blog zijn we inderdaad met goede moed en vol enthousiasme weer begonnen aan het klussen aan ons droomschip. We hadden een fijne zet in de goede richting gehad door het werk van de timmerman. Ook hebben we het tempo aangepast om te zorgen dat we het misschien wat langer vol zouden houden. Maar helaas, al heel snel ging het weer minder met de gezondheid van mij en stond Sebas er grotendeels alleen voor. En dan is de Birgitte, ondanks haar schoonheid en potentie, een te groot project en wordt het tijd om keuzes te maken en verder te gaan denken. Als mijn gezondheid zo kwetsbaar is willen we dit dan de komende jaren op de proef blijven stellen en de druk van het project grotendeels op de schouders van Sebas laten komen?

Als je rondloopt met deze vraag, dan ga je al snel terugdenken hoe het allemaal begon. Beide zien we dan de Birgitte nog met masten liggen in de haven van Hellevoetsluis en zien we ons in gedachten aan boord stappen voor de eerste bezichtiging. Binnen regende het toen net zo hard als buiten. Maar we waren beide opslag verliefd en wilde haar hebben. Dit zou ons droomschip en ons thuis worden. Helaas konden we haar niet betalen. Een paar maanden later kregen we bericht dat ze gezonken was. Met tranen in onze ogen zagen we haar half onderwater liggen. Een geluk bij een ongeluk, want nu konden we haar wel betalen omdat de eigenaar ervan af moest. Met een roze bril met ik denk hele dikke glazen hebben we haar toen gekocht. En toen begon het pas! Tjonge wat hebben we in de afgelopen vier jaar veel meegemaakt. We zien ons haar met familie en vrienden leeghalen en van binnen helemaal strippen. Haar drogen met een bouwdroger. Liters water kwamen uit het hout. Maar ze moest droger om het dok in te gaan, want daar zou de echte makeover beginnen. Dit lag op schema tot de verschrikkelijke avond waarin we houtworm ontdekte. Weer met tranen in onze ogen dropen we toen af naar huis. Wat nu? Maar opgeven dat konden we niet. Dus dan maar begassen. De eerste keer dokken was voor eens één van de mooiste periodes in de afgelopen vier jaar Birgitte. Wat een mooi gezicht om ons schip in dat mooie dok te zien staan. En wat was het fijn om daar aan te werken met al die mensen die onze droom begrepen en ons graag een handje verder hielpen. Al betekende dit dat ze de volgende dag niet meer konden lopen van de spierpijn of bijna niet meer konden werken omdat ze de blaren op hun handen hadden staan. Maar wij waren zelf super blij met deze hulp en gingen zelf ook tot het uiterste om te zorgen dat ze een paar weken later trots het dok weer uitvoer, niet meer zwart maar geel en met veel minder pompen aan. Want ze moest dan nog wel even wennen aan weer water tegen haar romp en een beetje uitzetten, maar lekken zoals ze deed toen ze erin ging dat deed ze niet meer! We genoten van deze dag, al was Sebas letterlijk ziek van vermoeidheid. Vanaf nu zou het alleen maar beter worden en zouden we gaan opbouwen. Helaas loopt het leven niet zoals je verwacht en hadden we natuurlijk nog meer tegenslagen. Die uiteen liepen van houtworm in de mast tot het weer lekken van de romp en met spoed het dok in moeten. Ook van deze tegenslagen hebben we ook altijd weer wat moois kunnen maken. Met een goede grap kom je ver of met steun van lieve vrienden en familie. Maar ja dan komt toch het punt gezondheid weer om de hoek kijken. Helaas helpt daarbij een goede grap niet (al zorgen grappen er wel voor dat we lachend door blijven leven) of een knuffel van een lief iemand. We zouden willen dat er zo`n simpel medicijn was om te zorgen dat we het lichamelijk aan zouden blijven kunnen dit project. Want we willen zo graag onze droom verwezenlijken.

Maar zoals je misschien al wel tussen de regels door begint te lezen; hebben we een keuze moeten maken die eigenlijk voor ons onmogelijk was, maar toch moest. We kiezen voor gezondheid, want met onze gezondheid moeten we nog heel ons leven doen en daar moeten we zuinig op zijn. Dit betekent dat we onze droom moeten opgeven. Jullie mogen best weten dat dit ons slapeloze nachten en verdriet heeft opgeleverd en dat het nog steeds erg moeilijk is om dit te accepteren. Maar we weten wel dat dit de beste keuze is en staan er beide achter. We moeten niet ten onder gaan aan onze droom verwezenlijken en er uiteindelijk dan helemaal niet meer van kunnen genieten. Het is belangrijk dat we genieten van het leven en de beste gezondheid hebben die we kunnen hebben en niet continue aan het vechten zijn.

Kortom, met heel veel pijn in ons hart gaan we Birgitte proberen te verkopen. We hopen uit het diepste van ons hart dat er iemand anders net zo verliefd op wordt als wij en ervoor gaat zorgen dat ze afkomt en lekker kan gaan varen in de toekomst. Want het is en blijft een super mooi schip, waar we ook altijd van zullen blijven houden!

Wij houden de mooie herinneringen en de vele levenslessen die we hebben geleerd door dit project in de afgelopen jaren. Ze heeft ons veel geluk, maar ook verdriet gebracht. Maar ze heeft ons zeker geleerd dat we een stel zijn dat je niet zomaar uit elkaar krijgt en dat altijd samen door zal gaan. Dus dat doen we nu ook. Weliswaar gaan we ons settelen aan land, maar dan wel op onze manier en natuurlijk samen (en onze lieve hond Roos). Tot het zover is en tot de Birgitte een nieuwe eigenaar heeft gevonden klussen we natuurlijk wel door, want we zouden graag willen dat ze als varend casco op eigen kracht straks bij ons wegvaart opweg naar nieuw geluk.

Lieve vrienden, familie en blog volgers, bedankt voor alle steun en hulp in de afgelopen jaren. Zonder al die hulp waren we nooit zover gekomen en hadden we niet zoveel mooie herinneringen. Bedankt!

O ja mochten jullie iemand weten voor onze Birgitte, dan horen we het natuurlijk graag en mogen ze altijd contact met ons opnemen.

Het hou(d)t niet op

Het is al zo lang stil. Drijft ze nog wel?; zal je denken… Gelukkig wel, is het antwoord. Maar hoe gaat het dan? En ja dat is een verhaal op zich.

Wat misschien wel begint en eindigt bij onze gezondheid. Helaas heeft het met onze gezondheid het afgelopen jaar niet meegezeten. Melinda heeft echt maanden niks kunnen doen. Maar ook Sebas z`n gezondheid liet te wensen over, naast dat hij de zorg voor Melinda had. Gelukkig voelen we ons beide weer stukken beter en is het dus weer tijd om keuzes te maken. Want zoals we allemaal weten bestaat het leven voor het grootste deel uit keuzes maken. Maar ja wat kies je dan? Was de keuze voor de Birgitte in eerste instantie wel de juiste keuze? Kunnen we nog terug of zijn we dat punt al lang voorbij? En ook al zouden we de keuze hebben, houden we dan niet al te veel van ons scheepje om haar op te geven? Zoals jullie waarschijnlijk wel begrijpen is het niet makkelijk om zomaar even antwoord te geven op deze vragen en hebben dit heel wat discussies en sla

peloze nachten opgeleverd. Maar er moest een knoop door worden gehakt en dat hebben we dus ook gedaan.

Zoals je gewend bent van ons. We gaan door! Maar niet zo als we dat de afgelopen jaren hebben gedaan. Er moet wat veranderen. Het belangrijkste is dat we echt even een stap verder komen. Snel lukt ons dit niet zelf, dus besluiten we dat we het het geld meer dan waard vinden om een professionele timmerman in te huren. Wil je weten voor wat en hoe? Lees dan snel verder in het volgende korte jaaroverzicht.

Hoe ziet de Birgitte er nu uit? Vooral erg kaal. Kort na het vorige blog zijn we namelijk begonnen aan de achteropbouw als een beetje afwisseling voor het dek. Het eerste idee was deze op te knappen en de rotten plekken te vervangen. Maar zoals eigenlijk bij alles op de Birgitte ging dit niet geheel volgens plan. Bij het slopen van het eerste stukje rotte opbouw bleek er al snel meer rot te zijn en de constructie van de opbouw zo te zijn dat herstellen eigenlijk geen optie was. Dus met de hulp van Jaap en Marjolein die toevallig met de boot in de buurt waren was de opbouw in een paar uur van de Birgitte verdwenen. Oeps, dat ging even sneller dan gedacht en wat nu? Al snel kwamen de ideeën, want nu hij er toch af is. Waarom maken we hem dan niet anders en zo dat we binnen meer ruimte en licht hebben en ook met slecht weer vanaf binnen kunnen sturen en naar buiten kunnen kijken? En misschien kunnen we wel zorgen dat we beter in de douche kunnen staan? Kortom de engineering begon en een opbouw met stuurhut is bedacht. Nu nog even bouwen en tot in detail uitwerken. We beginnen met het bestellen van nieuw hout, want van het oude valt niks meer te maken, behalve mallen. Nieuw Lariks en platen voor het dak worden besteld en gehaald en hup aan de slag.

Nieuwe opbouw in de maak

Helaas ging toen de gezondheid tegenwerken en kwam het werk zo goed als stil te liggen. En tot overmaat van ramp besloot er ook nog iemand om de Birgitte maar leeg te stelen en veel van ons gereedschap en materialen mee te nemen. Een veel dieper dieptepunt hebben we denk ik niet meegemaakt. Maar opgeven staat niet in ons woordenboek, dus schaffen we een container aan en richten deze in als werkplaats met het gereedschap wat we nog hebben. En beetje bij beetje vullen we deze weer aan met nieuw gereedschap. De nieuwe werkplaats is overigens wel superfijn. Want zo hebben we alle spullen bij elkaar en kunnen we deze ruimte na het klussen afsluiten. Een geluk bij een ongeluk zullen we maar zeggen.

Onze nieuwe werkplaats

In de tussentijd houden we de Birgitte vooral drijvende en gebeurd er niet zoveel. Tot we van de zomer de moed weer bijeen hebben geschraapt en de gezondheid het weer enigszins toelaat en we weer willen beginnen aan ons project. Het eerste wat je dan ziet is het dek, wat nog steeds niet af is. Vol goede moed beginnen we samen aan het vervangen van een stuk van de dekrand, maar na een paar uur kijken we elkaar aan en we zien in onze blikken allebei hetzelfde. We willen en we kunnen het niet meer en het moet gedaan worden. Zonder enige twijfel besluiten we dat het tijd is voor serieuze hulp van een professioneel iemand die dit karwei voor ons kan afmaken. Anders zijn we hier nog eeuwig mee bezig en vinden we het echt niet leuk meer. Gelukkig weet Sebas iemand en die sturen we nog diezelfde dag een mail.

Een paar weken later begint hij en wat is dat fijn! Helaas maak ik het eerste stuk niet bewust mee, omdat ik voor mijn werk offshore zit. Maar des te mooier is het thuiskomen. Weg zijn en bij terugkomst is de klus waar je het meeste tegenop zag gewoon al grotendeels gedaan. Want waar wij al maanden misschien wel jaren ondertussen mee bezig zijn wordt gewoon alsof het niks is in een paar weken gedaan. Ik had het nooit gedacht dat ik het fijn zou vinden als iemand anders aan ons scheepje zou klussen. Maar ik moet toegeven het voelt goed en het is heel fijn om zoveel vooruitgang aan boord te zien! Het is jammer dat het bodem van de portemonnee snel inzicht komt, anders zouden er nog wel meer klussen op de verlanglijst staan om uit te besteden. Maar ja dit is momenteel het enige haalbare, dus sparen we en klussen we zelf vrolijk verder.

We helpen de timmerman waar we kunnen om het zo goedkoop mogelijk te houden. Dus Sebas doet het sloopwerk (samen met zijn vader).

Sloopwerk

En ik maak alle benodigde proppen (zo`n 400) en plaats deze en schuur ze weer af. Sebas helpt me hier gelukkig ook bij, want het zijn er wel erg veel en mijn armen zijn het er nog niet helemaal mee eens om weer vollop aan het klussen te gaan.

Een paar proppen 🙂

Nog even schuren

En klaar

Op dit moment is het gehele lijfhout (buitenste deel van het dek) inclusief lijst vervangen en is de helft daarvan gepekt en gebreeuwd. Nu even wachten op twee mooie dagen om ook de andere kant af te maken en jawel dan is het behalve de opbouwen en koekoek en luik voor dicht! Helaas kan de tent er dus nog niet af, dus bestellen we snel materiaal om deze nog even op te knappen voor zijn laatste herfst en winter. Want met een beetje geluk, en we vinden dat we dat ondertussen toch wel hebben verdiend, is de Birgitte aan het eind van de komende  zomer helemaal waterdicht en kunnen we eindelijk beginnen aan ons paradijsje binnen.

Het houdt dus niet op en we hopen jullie dus weer een heel stuk regelmatiger op de hoogte te gaan houden van de vorderingen.

De nieuwe scheepshond Roos!

Op het randje

Helaas is de vakantie alweer geruime tijd voorbij. Het wordt dus hoogtijd om even terug te kijken! Zoals jullie waarschijnlijk al verwachten hebben we natuurlijk niet stil gezeten. Laten we beginnen met het begin van de vakantie. Belangrijk bij een dergelijk project is om gemotiveerd en geïnspireerd te blijven. Dus zien we als begin van de vakantie geen andere optie als een paar dagen naar Sail Amsterdam te gaan. Deze gebeurtenis komt maar eens in de vijf jaar voor, dus veel kans om soort genoten van de Birgitte te zien is er niet. Dus pakken we ons koffertje en reizen we af naar Amsterdam om daar in de drukte te genieten van deze mooie schepen. Tussen al deze schepen komen er flink wat bekenden voorbij. Onder andere de Belem, waarvan we een foto van de Birgitte en dit schip hebben. Dus moet deze natuurlijk ook op de foto en ook een bezoekje worden gebracht. Na twee dagen in deze drukte besluiten we dat het tijd is om thuis weer verder te gaan aan ons eigen project in alle rust. Wel kijken we elkaar aan en denken we allebei hetzelfde. De volgende sail zijn we er weer bij, maar dan wel met Birgitte op het water en niet lopend op de kade. In de trein naar huis dromen we hierover verder. Ik zie mezelf al de hapjes maken voor onze zelf uitgenodigde gasten en zie ons `s avonds varen met allemaal lampjes in de optocht. Wel maak ik me in m`n hoofd nu al druk om alle mogelijke aanvaringen met al die bootjes en het manouvreren in deze drukte. Gelukkig stelt de schipper me gerust. Dat komt allemaal wel goed. Sebas stuurt wel en ik mag met m`n grote stootwil in de hand genieten van het spektakel. Lijkt mij een goede deal, dus we gaan ervoor. Over vijf jaar zijn we er varend bij!

De Belem

Maar dan moet Birgitje wel waterdicht zijn. Dus tussen de buien door in onze vakantie gaan we weer hard aan de slag. We willen graag zijrand helemaal afmaken en de rand op de zijkant zetten. Om dit te kunnen doen moeten we eerst de oplengers maken die we vorig jaar hebben weggesloopt. Dit zijn de ‘paaltjes’ die de rand waar je zo lekker op kan zitten omhoog houdt. Natuurlijk is dit zoals alles bij de Birgitte niet even appeltje, eitje. Nee eerst moet er goed hout worden uitgezocht. Dus gaan we maar weer eens onze houtvoorraad van een eerder gekochte veiling bezoeken. Oef dat valt tegen. Dat is er in de loop der tijd niet beter uit gaan zien. Maar gelukkig vinden we nog een paar goede balken en die slepen we met wat moeite weer naar voren. Daarna gaat Sebas met de kettingzaag aan de slag om ze enigszins in de goede vorm te krijgen. En dan volgt een proces van meten, door de van dikte bank, weer meten, stukje af zagen. Passen, kijken of alle hoeken goed zijn. Want natuurlijk is niks haaks. Weer zagen, weer passen. Ook passen is een kunst. Tussen wandputtings door, met krikje de rand omhoog en dan weer rustig laten zakken. Maar aldoende leert men, dus de tweede gaat al een stuk sneller als de eerste en de derde gaat bijna vanzelf. Nou ja bijna. In het dek frezen we de vorm van de oplengers uit en daar valt de oplenger dan mooi in en zorgt voor extra stevigheid. Vroeger liepen de oplengers helemaal door naar binnen en zaten ze daar vast aan de spanten. Dit willen we echter niet meer om lekkage en rotting te voorkomen. Bovendien kunnen we er niet bij zonder goede stukken weg te slopen. Vandaar deze oplossing. Als ze uiteindelijk passen zetten we ze met epoxy vast in het dek. En dan hebben we ineens na een jaar weer een stevige rand waar je gewoon op kan zitten zonder dat deze doorbuigt! Een feestje waard. Maar veel tijd hebben we niet, want het moet wel helemaal klaar dus beginnen we aan de lijst die hier weer tegen aankomt. Waaraan uiteindelijk de stootrand komt. Om deze rand te maken is niet gemakkelijk, omdat hij in alle richtingen gebogen moeten worden en ondertussen ook nog langs wandputtingen moet. Dus een groot gevecht met vele lijmklemmen en het krikje volgt. De aanhouder wint en uiteindelijk krijgen we de rand tot twee keer op zijn plek (eerst passen en dan nog een keer om vast te lijmen). En ja dan ziet het er toch wel echt mooi uit! Helaas is dat ook het einde van de vakantie, maar we hebben wel weer iets bereikt 🙂

Boven deze mooie rand komt een mooie verschansing, waarvoor we het hout al hebben liggen. Maar dit is nogal grof gezaagd, dus moet dit eerst door de vandiktebank en dan nog geschuurd en daarna natuurlijk nog geschilderd. Een taak die ik mij toe eigen. Met veel plezier gebruik ik de ‘nieuwe’ machine die onder andere een vandiktebank bevat. Een dag van vandiktebanken volgt en een paar zakken zaagsel verder zijn alle planken door de vandiktebank. Pfoe dat zijn er toch best veel!

Daarna volgt het schuren. Helaas gaat dit minder hard. Maar ja het moet gebeuren, dus we blijven vrolijk op lucht met de grote compressor schuren. Gelukkig is dit niet zwaar, dus kan ik dit even achter elkaar doen zonder dat mijn arm overbelast raakt. De hele dag gaat niet, maar een beetje afwisseling op zijn tijd is ook wel fijn. Dus daarna maar vast wat planken schilderen die al klaar zijn.

Ondertussen gaat Sebas verder met het maken van de volgende oplenger die we weg hadden gehaald en met de rand verder naar voren. Ook geven we de gieken en de gaffels hun laatste likje lak en worden de avond uurtjes besteed om hier alles weer op te monteren.

Nu maar even duimen dat het weer goed blijft, zodat we voorlopig verder kunnen met het dek.

Hout het dan nooit op?

Voor diegene die zich afvragen; zijn ze nog steeds bezig? Ja we zijn nog steeds bezig. Nu vraag je je misschien af; zijn ze nog steeds met het dek bezig. En ook daarop is het antwoord ja. Alleen helpt de natuur ons aan een beetje afwisseling.

Als een beetje afwisseling hebben we de afgelopen tijd namelijk zelf wat andere dingen gedaan. Zo zit het druklager weer in elkaar en op zijn plek. Na veel denkwerk over de juiste volgorde, het mooi maken van de as en het zelf maken van pakkingen, is het weer gelukt om deze in elkaar te krijgen en weer terug aan boord op zijn plek te krijgen. Dus we kunnen weer varen :). Daarnaast is onze Lamborgini (CV-ketel) zo ver als ging uit elkaar geweest en ook hier zat het natuurlijk niet helemaal mee. Dus moest er een nieuwe warmtewisselaar komen en wat leidingwerk vervangen worden. Maar ook hier draait Sebas de kachelmonteur zijn handen niet voor om, dus elke avond werd er vrolijk verder aan geklust en mocht Melinda rekenen aan hoe groot de nieuwe warmtewisselaar moest zijn.

Druklager weer in elkaar

Precies op het moment dat we eigenlijk weer volle bak aan de slag willen met het dek, omdat het weer dit weer toelaat en we er weer nieuwe energie voor hebben gevonden (lees ook Melinda haar arm doet niet constant meer pijn, dus misschien kan ze ook weer iets), zegt Sebas tijdens het eten; misschien moeten we de masten binnen leggen zodat ze in ieder geval niet slechter worden. Na een korte discussie zijn we het hierover eens en gaat Sebas naar de masten om te kijken of ze nog makkelijk weg te krijgen zijn. Nog geen minuut later wordt ik gebeld. Sebas heeft slecht nieuws: er ligt boormeel onder de hoofdmast en er zijn gangen te zien. Iets wat maar één ding kan betekenen; de hoofdmast heeft houtworm. Alsof dit de normaalste zaak van de wereld is hangt hij kort daarna weer op met de mededeling dat hij nu eerst even naar fysio moet, dus we kijken straks wel even wat we hiermee doen.

Houtworm gesignaleerd

Deze tegenslagen zijn we inderdaad wel gewend. Dus eigenlijk schrikken we er allebei niet zo erg meer van als de eerste keer en gaan we weer over op snel handelen modus. Het is in ieder geval duidelijk dat de masten daar snel weg moeten, want ze liggen niet ver van de boot en een nieuwe plaag aanboord willen we niet en kunnen we domweg niet betalen. Dus regel ik snel nog op mijn werk een extra takel, want ze zijn niet licht. Tegelijkertijd denken we na wat we nu moeten. De masten weggooien is ook zo wat, want een nieuwe rechte boom van 22 m en een behoorlijke dikte is niet zomaar te krijgen. Laat staan te betalen. Dus als we in de komende jaren nog willen zeilen met de Birgitte zullen we iets moeten bedenken om deze masten te sparen. Gelukkig hebben we veel mensen om ons heen die mee willen denken. Dus in overleg met van Meijel (het bedrijf dat de Birgitte heeft behandeld tegen houtworm) wordt het volgende plan beraamd. We gaan de masten eerst helemaal kaal maken en pakken we ze luchtdicht in. Dan trekken we er met een vacuumpomp een giftige vloeistof doorheen. Vervolgens laten we ze een hele tijd uitdampen en dan gaan ze ook met vacuumtechniek in de epoxy met matten eromheen om ze weer sterk te krijgen. Daarna moeten ze gespoten worden. Uiteindelijk hebben we dan weer sterke masten die hopelijk nog heel lang meegaan, alleen zien ze er niet meer uit als hout. Maar ja, liever iets minder mooie masten, dan helemaal geen masten zeggen we maar.

Met een plan in de hand is het tijd om snel aan de slag te gaan. `s Avonds krijgen Sebas en ik het samen voor elkaar om ze naast de loods weg te krijgen en op karren te leggen. De volgende dag hebben we gelukkig hulp van allebei onze ouders en brengen we ze naar de andere loods. Helaas moeten hiervoor bijna wel een paar wielrenners stoppen als we de weg oversteken, want die grote palen zijn niet zo heel snel aan de overkant. Maar ja we kunnen helaas niet met iedereen rekening houden. Eenmaal aan de overkant begint het echt zware werk. Al het beslag moet eraf en ze moeten kaal. Stiekem is dat nog best wel een oppervlak, de bezaan en de hoofdmast kaal maken. Eerst maar al het beslag eraf, terwijl Janneke (Sebas zijn moeder) en ik alvast beginnen met schrappen. Eerst doen we dit nog samen doordat de één fohnt en de ander schrapt. Maar al snel merken we dat het sneller is als ik maar ga schuren met een luchttolletje. Dit is niet zo zwaar en kan ik met links. Om me heen zie ik steeds meer beslag op de grond eindigen. Gelukkig hebben we daarvoor alles eerst uitgemeten en foto`s van gemaakt. Hopelijk krijgen we het dan op dezelfde manier terug. Want na de matten en epoxy behandeling zal er van de originele plekken niet veel te zien meer zijn.

De rest van het weekend bestaat dus uit schuren, schuren en schuren. Gelukkig is Jan (Sebas zijn vader) zo aardig om hier door de weeks gewoon mee door te gaan. Dus als ik halverwege de week weer thuiskom na een tripje naar het buitenland voor mijn werk zijn de masten kaal. Wel een mooi gezicht hoor! Helaas niet veel tijd om hiervan te genieten, want het is warm weer en dat vindt houtworm fijn. We weten niet zeker of ze nog echt in de mast zitten, dus we handelen maar zo snel als we kunnen. In het het weekend pakken we dus snel de masten in en wordt het houtwormdood proces in gang gezet. Ook een mooi gezicht om de masten vol te zien zuigen. We gebruiken hierbij de bezaan als buffertank. Dus we hebben met een slangetje de twee masten met elkaar verbonden. Eerst zuigt de hoofdmast dus helemaal vol en dan de bezaan. Dit laten we een nachtje staan. De volgende dag snijden we het inpakplastic open en rijden we alles snel naarbuiten voordat we het zelf ook begeven. Even lekker uitdampen, want het stinkt goed!

Even mastje omhoog takelen

Klaar om aangepakt te worden

Met z`n allen druk bezig

Bijna kaal 😉

Inpakken maar

Daar gaat het gif

Ruim een week later ruik je het nog steeds en zijn we ondertussen maar doorgegaan met de gaffels, gieken en de boegspriet. Want dan is echt alles behandeld. Heel stiekem dromen we er ondertussen ook weer van dat straks de masten er weer opstaan en dat we weer een echt zeilschip hebben. Maar daarvoor moet wel eerst het dek dicht zijn, zodat de tent eraf kan. Dus na dit `kleine` avontuurtje tussendoor gaan we onze vakantie maar heel snel besteden aan het dek, zodat deze droom weer iets dichterbij komt.

Volgende projectjes

We zijn weer lekker bezig

Het zonnetje gaat weer schijnen. Er komen weer veel bootjes langs varen. De tent kan weer open. Kortom tijd om weer volop aan de klus te gaan.

De eerste klus op het programma is de bilgepomp. Vroeger zat er een grote pomp in de boot om de bilge leeg te pompen die werd aangedreven door de motor. Zoals zoveel dingen in de Birgitte is ook deze groot en zwaar, maar draaide deze niet meer. Echter doordat het dus lomp en eenvoudig gemaakt is is het wel weer gangbaar te krijgen. Dus Sebas stort zich op het weer gangbaar krijgen van deze pomp. Na wat avondjes zweten heeft hij hem weer draaiend en wordt er een testopstelling gebouwd. Er wordt eerst droog getest. Dus zonder impellor en water. Trots komt hij met een filmpje weer thuis. Hij doet het! En ik moet zeggen het ziet er wel indrukwekkend uit. Daarna word ik aan het werk gezet. Ondertussen hebben we namelijk ook de handleiding op internet gevonden. Hierin staat bij welk toerental er hoeveel water wordt verpompt. We hebben besloten dat we de pomp los willen van de hoofdmotor, omdat we dan niet telkens als we de bilge willen leegpompen de hoofdmotor hoeven te starten. Kortom, er moet een losse electrische motor komen om de pomp aan te drijven. Tijd dus om te gaan rekenen met overbrengingsverhoudingen en vermogen. Vele discussies volgen. Maar na een paar avonden zijn we eruit. We weten welk vermogen en welke poulies we nodig hebben.

Ondertussen zijn we ook klaar voor test twee. De natte test. Sebas heeft de pomp toch weer even aan de motor gehangen en de impellor geïnstalleerd. Waarbij je overigens niet moet denken aan een kleine impellor, maar echt een hele grote. Voor het leuk staat de reserve al een tijdje op tafel. Gewoon omdat hij zo leuk is. Misschien gaat het toch niet helemaal goed met ons?

Test opstelling 2

Test twee is echt indrukwekkend. Je ziet het peil in de bilge echt super hard zakken. Sterker nog om de pomp een beetje te kunnen blijven testen, moeten we weer water in de bilge laten lopen. Een raar idee, maar ja, het is zo weer weg. Dus kunnen we er wel weer om lachen. Nadat we de bilge twee keer hebben leeggepompt weten we dat het erg goed werkt en moeten we eigenlijk weer wat anders nuttigs gaan doen. Gelukkig komen m`n ouders op dat moment met de Novatrix even buurten en hebben we dus een reden om het nog een keer te doen. We moeten dit toch even laten zien? De Novatrix ligt voor de verandering een keer langszij en daardoor lijkt het als je op de goede plek staat net of we weer kunnen zeilen en twee masten hebben. In gedachten dromen we allebei weer even weg. Nog even door klussen en dan gaat het vast ooit gebeuren!

We kunnen weer zeilen 😉

Dit doet ons wel extra realiseren dat we moeten kunnen blijven varen. Op dit moment gaat dit niet, omdat het stuwdruklager nog uit de boot is. Eind vorig jaar hebben we deze eruit gehaald omdat deze veel herrie maakte en als we er olie in stopte liep dit er net zo hard weer uit. Kortom, niet goed en moet dus iets aan gebeuren. Dat ding is echt loodzwaar en wil niet zomaar uit elkaar. We besluiten ons paasweekend hieraan te besteden en we moeten en zullen winnen!

Het stuwdruklager

Het probleem is dat er voor de lagers een apparaat zit wat we niet herkennen en dus ook niet weten hoe het uit elkaar moet. We proberen van alles, maar zonder enig resultaat. Uiteindelijk maken we alles vast aan een bok. Maak ik een malletje voor gaten die in de ring om de as zitten en maken we een plaat met deze bout gaten en een enorme hefboom in de hoop dat het gaat draaien. Er staat namelijk wel iets op het apparaat en als we dat googlen lijkt het erop dat er schroefdraad op de as zou moeten zitten en dat je alles eraf kan draaien. Echter draait het niet en draaien we de bouten krom of springt Sebas z’n  mooie laswerk of moet ik bakwerk zeggen? Iedereen bakt toch met Pasen dus wij ook, maar dan anders…

Het begin van het maken van de constructie om het druklager uit elkaar te krijgen

De boutjes vinden de krachtige Sebas toch iets minder leuk…

 

 

Na nog meer lassen en zweten draait het uiteindelijk aan het eind van de zondag. Maar ja, het gaat nog steeds geen kant op. Teleurgesteld geven we het maar op voor die dag. Maar ook mijn vader kan het niet hebben en googled door. Hij vind uiteindelijk wat het is: een klembus. Deze zit er met het idee dat als er ooit iets in de schroef komt en de as dus niet meer kan draaien, maar de motor dit nog wel doet deze bij een bepaalde kracht gaat doorslippen. Het dus een extra beveiliging. Nu weten we hoe het in elkaar zit en hoe het zonder te slopen uit elkaar kan. Dus op tweede paasdag gaan we weer aan de slag. Met een poulitrekker krijgen we het uiteindelijk los. We vieren een klein feestje. Helaas zijn we er dan nog niet. Er zitten nog twee lagers achter en ook die zijn er natuurlijk niet zomaar uit. We verbouwen dus de strips iets voor de bevestiging, zodat we ook hier een poulitrekker op kunnen zetten. En zo geven uiteindelijk de lagers zich ook gewonnen. Daarna volgt een geruime tijd van schoonmaken en kijken hoe erg de schade is. De lagers grommen en zien er niet uit als zo moeten (putten in de schalen en tonnetjes). Ook de as is beschadigd en is ingelopen. Helaas een teleurstelling na onze overwinning van het uit elkaar krijgen. De rest van de avond proberen we dus alleen maar onze overwinning te denken. Helaas worden we de volgende dag nog harder met onze neus op de feiten gedrukt als we uitvinden wat de lagers kosten. Dit zijn geen lagers van een paar tientjes. Het zijn namelijk  tontaatslagers en dan ook nog asymmetrisch. Die dingen kosten honderden euro`s per stuk. We kijken nog even of we de oude toch niet kunnen redden, maar helaas. Ze zijn wel zo mooi dat we ze niet weg kunnen gooien. Dus ook deze bewaren naast de impellor. Zo wordt het drukker op tafel met technische dingen. Maar wij genieten ervan. Ondertussen werken we hard om niet de hoofdprijs voor de lagers te betalen en knappen we de behuizingen verder op. Ze gaan mooi in de blauwe en gele verf. Ach soms zit het mee, maar meestal zit het tegen…

Bijna uit elkaar!

Uit elkaar!!

Dan wordt het tijd om ook echt aanboord of rondom de boot verder te gaan. Ik probeer weer een stukje te breeuwen. Helaas gaat het nog steeds niet goed met mijn rechter arm. Dus probeer ik het met links, natuurlijk gaat dit niet goed. Je kan gewoon niet goed genoeg kracht zetten. Dus dacht ik, ik doe het toch heel even met rechts. Natuurlijk doet het na twee slagen al echt weer pijn. Dus dit wordt niks. Tijd voor iets anders.

In dezelfde week heeft het nogal gespookt qua wind en zagen we dat de steiger constructie nog niet echt ideaal was. Dit doordat de palen nog niet allemaal met elkaar verbonden zijn of met de kant. We besluiten hier eerst maar eens werk van te maken. Met als voordeel dat we dan straks langs de boot kunnen lopen en dat we dus veel makkelijker de dekrand verder kunnen maken. De lange bouten en boren worden dus weer opgezocht en we gaan op juiste palen jacht. Ondertussen blaas ik ook de bijboot weer op, want hoe komen we anders bij de paal?

Eerst installeren we een balk van de laatste paal naar de kant. De achterste paal staat namelijk verdraait en met deze balk kunnen we hem weer recht trekken. Zo gezegd zo gedaan.

Installatie balk 1

 

Dan installeren we een balk tussen de achterste balk en ons middenstuk. Nadat we dit gedaan hebben en even wat drinken om bij te komen bedenken we dat het wel heel handig zou zijn als we daarnaast ook kunnen lopen. Dus installeren we nog een balk naar de kant en leggen daar een stuk loopbrug op. Dan kan de rubberboot er nog precies naast en is versie 2.0 van de steiger voorlopig klaar. Er moeten nog wel wat paaltjes in de kant worden geslagen, maar dan moeten we eerst even vragen of daar geen kabels ofzo lopen. Dus dat moet nog heel even wachten. Tussendoor krijgen we nog even gezelschap van Rick. We hebben namelijk `s ochtend nog even zijn banner opgehangen voor 112 pleziervaart (www.112pleziervaart.nl) en die moet natuurlijk even geïnspecteerd worden.

Rick op visite. Altijd een veilig gevoel 😉

Steiger 2.0

Om een lang verhaal kort te maken. We zijn weer lekker bezig en zullen jullie dus ook weer vaker op de hoogte brengen.

 

Ze drijft nog

Het is al lange tijd stil rondom de Birgitte. Maar hier dan toch even een korte update om te laten weten dat ze nog steeds drijft en dat we zeker nog niet hebben opgegeven.

Helaas moeten we wel toegeven dat er de laatste tijd niet zoveel is gebeurd. De grootste reden hiervoor is dat ik ander halve maand op zee heb gezeten voor mijn werk. In deze tijd heeft Sebas hard gewerkt aan de andere boot die nog steeds verkocht moet worden. Momenteel wordt hier de laatste hand aangelegd en dan is die weer helemaal klaar voor de verkoop en kunnen we ons weer vol storten op ons echte project de Birgitte.

Daarnaast hebben we helaas allebei een beetje last van het vele klussen de afgelopen tijd. Sebas is er vooral erg moe van, waardoor hij even een stapje terug moest doen. En mijn arm/ schouder/ rug vindt het vooral niet zo leuk, waardoor ik deze even niet te veel mag belasten. Met natuurlijk de hoop dat het dan overgaat en ik weer lekker volop kan klussen.

Natuurlijk kunnen we niet helemaal zonder de Birgitte, dus doen we tussen het bijkomen het klussen aan de vorige boot (Siquieres) en natuurlijk het gewone werk wel wat kleine dingen om in ieder geval te zorgen dat ze niet achteruit gaat. Dus ligt ze nu netjes winterklaar met antivries in de motor (die nog steeds direct start na het omdraaien van de sleutel). Hebben we een grote opruiming gehouden en nog een klein stukje dek waar de kachelpijp op stond de naden leeggehaald en gebreeuwd. Voor het pekken wachten we nog heel even op het juiste weer en dan kan de kachelpijp weer terug en wordt het weer lekker warm binnen. Om het lekker warm te krijgen binnnen hebben we ook diesel nodig. Dus dit hebben we ook al getanked in onze mooi geschilderde tank, die gelukkig dicht bleek te zijn. Toch altijd even spannend als alles los is geweest.

O ja wat ik natuurlijk niet moet vergeten om te vertellen is dat de Birgitte ook weer druk is bezocht door oud eigenaren. Hans Wilhem bezoekt samen met zijn zus en vrouw de Birgitte. En verblijdt ons met de oude apotheekdoos van de Birgitte. Die we netjes bewaren in de opslag. Ook Reiner komt langs samen met Peter. Helaas zijn we dan erg druk, zeker omdat het twee dagen is voordat ik vertrek. Maar we maken toch nog even tijd vrij om samen met ze wat te drinken bij Cape Helius `s avonds. Helaas laten de hapjes ons hierbij ernstig in de steek. En kunnen we niet laten zien dat bitterballen echt lekker zijn en dat we wel degelijk goede kibbeling hebben. Maar ja volgende keer beter.

Zo hobbelt alles een beetje door en vraagt de Birgitte zelf geregeld om aandacht. Zo kwamen we gisteren even checken of alles goed ging en dat was maar goed ook, want de hele tent was ingestort onder het gewicht van de sneeuw.  De buis waar de tent op steunt was geknakt waardoor het gehele achtergedeelte van de tent naar beneden was gekomen. We mochten dus direct weer aan de slag. Eerst maar de sneeuw proberen van de tent te krijgen en dan een plan van aanpak maken. Al snel bedenken we om de pijp te verstevigen met steigerpijp en boren we gaten in de stijgerpijp en in de originele pijp zodat de steigerpijp met bouten erdoorheen onder de pijp blijft en niet opzij rolt. Sebas haalt nog snel even wat spanbanden, terwijl ik de bilge leegpomp. Want er stroomde aardig wat water naar binnen met het verwijderen van de natte sneeuw van de tent. Als Sebas weer terug is sjorren we de steigerpijp onder de andere pijp en gelukkig werkt ons plan en hebben we weer een tent en zijn we weer even van de straat. Want je bent zo weer twee uur verder met iets wat niet gepland stond. Maar ja, dan moet je maar geen boot kopen he?

Het plan is om vanaf januari ons weer vol te storten op Birgitte, zodat we volgend jaar onze intrek kunnen nemen op ons scheepje.

Het hele verhaal

Ondertussen zijn we het dok weer uit en is het tijd voor de full story. Zoals je in de vorige blog hebt kunnen lezen, begon de Birgitte best wel te lekken na onze klusvakantie. Het eerste wat je dan natuurlijk gaat doen is de oorzaak zoeken. In ons geval lastig zoeken, omdat het sowieso al niet makkelijk is om overal in de bilge rond te kruipen. Garantie tot zwart eruit komen is honderd procent. En in mijn geval glij ik zeker een keer uit, waardoor een helpende hand ook een vereiste is. Maar ja als kleinste kom je wel het verst, dus die helpende hand wordt geboden.

Al snel zagen we dat het water achter de spanten vandaan leek te komen. Onze eerste logische conclusie was dus dat  het de stuiken moesten zijn ( de plek waar de twee kopse kanten van een balk elkaar raken). De enige manier om dit te zien zonder in het dok te gaan is duiken. M`n vader wilde dit wel doen, dus plannen we voor de eerst komende zaterdag een onderwater inspectie. Ondertussen bel ik ook het dok voor een plekje. Gelukkig kennen ze ons daar nog goed en wordt er direct een plekje voor ons gemaakt. Dat geeft alweer een zorg minder. Nu weten we in ieder geval dat we haar alleen maar drijvende hoeven te houden tot we het dok in kunnen. Maar dat is nog maar drie weken weg. Voorlopig lijkt dat nog goed te lukken.

Op zaterdag komen m`n ouders met de boot. Gelukkig heeft m`n vader net zijn fles gevuld voor de vakantie, dus als er echt gedoken moet worden kan dat. We gaan het eerst vanuit de rubberboot proberen met een kleine onderwater camera. We zoeken op de plek waar we het binnen zien lekken, maar komen zonder nat te worden niet diep genoeg. Er zit dus niks anders op we moeten te water. Als eerste geef ik mezelf op als vrijwilliger. Sebas zit nog met de hechting in zijn vinger en het lijkt ons niet zo goed idee als hij daarmee het niet zo schone water ingaat. Dus trek ik het eerste deel van m`n vaders duikpak aan en ga vanuit de rubberboot te water. Gelukkig valt de kou mee en met dit pak hoef ik zelf ook niet zo hard te zwemmen, want ik blijf vanzelf drijven. Wat een luxe! Knuffelend met de boot probeer ik dan weer met de camera een stuik te vinden die er slecht uitziet. We zien er één met scheurtjes in de kit, maar dat het water hierdoor zo hard naar binnen stroomt geloof ik nog niet. M`n vader besluit dat hij dan ook z`n pak maar nat moet maken en echt gaat duiken. We proberen eerst nog samen naar beneden te gaan. Maar we hebben heel weinig zicht en ik heb het nog nooit gedaan en kom niet zo makkelijk beneden. Na één poging geven we dit dus op en daalt m`n vader alleen af. Na een tijdje komt hij weer boven en denkt hij het te hebben gevonden. Het moeten de koperen platen zijn die op de romp zitten. Al ziet de kitnaad er wel goed uit die eromheen zit zou dit het wel goed kunnen zijn. Koper heeft namelijk een hele andere uitzettingscoefficient dan hout. Dus met warm water zou dit best weleens los kunnen komen van de romp. Vorig jaar in het dok zijn deze platen er niet afgeweest, dus de naden eronder zijn niet opnieuw gekit en gebreeuwd. Na  nog een inspectie met de camera denken we dat dit het echt is en is het tijd om even af te spoelen en een boterhammetje te gaan eten.

Klaar om het water in te gaan voor inspectie

Knuffelen met de boot

Tot het dok zit er weinig anders op dan de Birgitte drijvende houden. Een grote zorg, maar eentje die we al eens eerder hebben gehad. Dus we weten hoe we ermee om moeten gaan. Sebas heeft nog een 24V pomp, dus die bouwt hij in. Daarnaast plaatsen we de dompelpomp met vlotter op een goede plek. Zodat als het water te hoog stijgt, dat deze automatisch de bilge weer leegpompt. Dit is echter bij een vrij hoog niveau. Dus meestal zijn we het zelf voor. Maar ondertussen pomp we toch 3 keer per dag een half uur, om te zorgen dat de bilge niet overloopt. We monitoren de lekkages en zien ze steeds groter worden. Ondertussen zien we het stromen. Zoals je begrijpt slapen we steeds een beetje minder. Op het werk is het ook al niet zo rustig, dus ons stress niveau begint toch wel een beetje zijn max te bereiken. Maar we kunnen niet opgeven, want dan is al ons werk van de afgelopen tijd voor niks geweest. Dus we bereiden het dok zover als dat kan voor.

Eerst houden we een grote opruiming aanboord. Zeker aan dek. Want er moet natuurlijk weer gevaren worden en het hoeft dan natuurlijk niet per se droog te zijn. Dus het dek moet zover mogelijk leeg. Maar dan moet het eerst wel naar binnen kunnen, dus eerst binnen weer even orde op zaken stellen. Als het dek dan eindelijk weer geheel zichtbaar is is het weer tijd om het nodige aanboord te sjouwen. De generator, steiger. We krijgen een beetje een dejavu. We zijn er wel weer klaar voor. Nu nog even hopen dat het droog blijft tijdens de overtocht.

Dan is het 14 juli en tijd voor de overtocht. M`n ouders zijn ondertussen op vakantie, maar gelukkig is Jan van de partij en nog vroeg ook. Want de dag ervoor regende het nog en wilde we de tent er dus niet afhalen. Kortom op tijd. Op kwart over zeven halen we Jan op. We hebben de dag ervoor al een auto bij het dok gezet, zodat we de andere auto weer op kunnen halen in Middelharnis. Nog voor achten halen we de tent eraf. Met z`n drieën gelukkig zo gebeurd. En dan maken we maar los, want het is goed weer dus tijd voor een mooie overtocht. We hebben geluk de sluis en de brug staan open in middelharnis, dus we kunnen zo doorvaren. Het sluisje blijft nauw, maar we worden er steeds beter in en komen er zonder iets te raken weer door. We zetten koers richting Hellevoetsluis, maar zijn zoals gewoonlijk veel te vroeg vertrokken en hebben geen zin om af te meren. Dus verleggen we de koers richting Stellendam en genieten even van het varen. We komen zowaar even tot rust en genieten weer even van ons scheepje. Onderweg pompen we een keer omdat we het water wel zien steigen, zeker voorin. Maar ja ons generatortje loopt als een zonnetje, dus alles is onder controle.

Zo vader zo zoon

Even genieten

Om tien uur moeten we door de brug. Omdat het hoogseizoen is willen we eigenlijk niet in het kanaal wachten. Dus bel ik de brugwachter dat we klaar liggen, maar buiten wachten. Hij zegt dat dit prima is en dat hij om 10 uur zal draaien. Het andere schip dat met ons het dok ingaat ligt ook al klaar, maar wacht tot wij door de brug zijn. Hij komt namelijk achter ons te staan. Janneke en Joram staan ons bij de brug op te wachten en zwaaien ons vrolijk naar binnen. Bij het dok is het alsof we nooit zijn weggeweest. We worden vrolijk onthaald door Eugene de dokmeester en alle andere dokmannetjes. We krijgen werplijntjes toegegooid en maken daar onze lijnen aanvast die al klaar liggen. En zo worden we rustig het dok in getrokken. We hangen onze loodlijnen overboord en dan is het weer wachten. Eerst tot het andere schip ook ligt en dan tot het waterpeil zakt, de stuts zijn geinstalleerd en dan uiteindelijk de loopbrug komt en we kunnen gaan kijken. Onze zenuwen zijn ondertussen weer een stuk toegenomen, zoals jullie begrijpen. De lunch die Janneke voor ons had gemaakt krijg ik met moeite naar binnen. Maar je moet toch wat eten he? Op het eerste gezicht ziet het onderwaterschip er nog helemaal goed uit. We zien wat scheuren in de kitnaden, maar als je niet beter zou weten zou je denken dat we net het dok uitkomen en niet ingaan. Het wordt dus tijd voor onderzoek. We halen de gescheurde kidnaden leeg en pakken de breeuwhamer met breeuwijzer. één tik met de hamer geeft het antwoord al: niet goed. We slaan alles helemaal naar binnen. Wat we stiekem al een beetje vreesde is helaas waarheid, het zijn niet platen en gek genoeg ook niet de stuiken. De boot is verder gekrompen, waardoor de naden groter zijn geworden en het breeuwsel dus te weinig is. Kortom het wordt de komende tijd bikkelen. Een heel groot deel van de naden zal opnieuw moeten worden gebreeuwd en gekit. Iets waar we zeker niet naar uit zien en wat ook echt nog best wel veel werk is. Helaas hebben we niet heel veel tijd, want onze vakantie is al voorbij. Dus het wordt avonduren en het weekend en misschien een uitzonderlijk dagje vrij. We bestellen zo snel mogelijk nog breeuwhennep en uiteindelijk ook nog een extra breeuwhamer en breeuwijzer, zodat we samen kunnen breeuwen. Best wel een investering, maar ja, het is zoveel dat je dat in je eentje nooit gaat redden. We beginnen met de naden waarvan we zeker weten dat ze lekken leeg te halen. Jan helpt hier ons bij. Gelukkig maar, want ik zit nog een paar avonden in Amsterdam voor werk. Waardoor Sebas er dus anders in zijn eentje voor zou staan.

Daar is ze weer

Gescheurde kitnaden

Het vervelende is dat als je eenmaal begint met leeghalen je steeds meer slechte tegenkomt. We beginnen ons langzaam af te vragen of we het vorig jaar echt niet goed hebben gedaan. Maar komen tot de conclusie dat de boot gewoon echt nog veel verder is gedroogd en dat alle naden waarvan we vorig jaar zeiden dat ze nog goed waren (toen nog hele smalle naden waar je gewoon niks in kreeg), dat nu niet meer zijn.

Dubbel draads breeuwen

Nog meer naden

Het is een flinke domper en echt geen leuk werk. Na een meter willen je armen eigenlijk al niet meer en kunnen we niet echt meer iets bedenken om het leuk te maken. Dus doen we maar een muziekje in de oren en gaan we `vrolijk` door. We maken er het beste van door smilies te tekenen als de naad echt helemaal klaar. Je moet wat hè? Maar als we eerlijk zijn is het eigenlijk helemaal niet leuk, maar opgeven staat niet in ons woordenboek dus we gaan door. We missen ondertussen ook het echte dokleven een beetje, omdat we er doordeweeks niet zijn en daardoor bijvoorbeeld de dokinspectie mislopen. Gelukkig komt de hond van de buren (Spot) ons soms gezelschap houden. Het is geen knuffelaar, maar is wel leuk als gezelschap.

Onze vriend Spot

Na twee weken zijn we klaar met breeuwen. Eigenlijk kunnen we nog wel langer doorgaan, maar planning technisch is dit niet mogelijk. Want de naden moeten ook nog gekit worden en dan nog in de primer (een paar lagen) en dan nog antifouling. Even duimen dus dat het weer meewerkt. Sebas en ik beginnen vrolijk met kitten en nieuwe plaktoffers maken. We hebben echter zoveel naden gedaan dat we kit tekort komen. We moeten dus op zondag op een gegeven moment wel stoppen en op maandag snel kit gaan halen. `s avonds kitten we dus weer vrolijk verder tot alle naden weer dicht zijn en we snel doorgaan met primer schilderen. In het weekend komen Jasper en Wendy ons helpen met de naden in de antifouling zetten. Joram en Jan schilderen ook het geel nog een keer, waardoor alles er weer netjes uitziet. Voor het eerst in tijden hebben wij heel even niks te doen en kunnen wij naar andere mensen kijken die aan het werk zijn. Stiekem even genieten.

Wat een samenwerking!

Dan is het alweer zondag 3 augustus en moeten we de volgende dag het dok weer uit. Kortom alles weer opruimen, de tent eraf. Kan Jasper eindelijk haar ook eens goed aanschouwen. Sebas kijkt nog even of alle afsluiters dicht zijn en voelt dan dat deze loszitten. Hoe kan dat nou. Vorig jaar gingen ze er echt piepend in. Ook zien we van binnen ineens licht van buiten schijnen. We kijken elkaar weer aan, dit is niet goed!. De doorvoeren zullen er opnieuw in moeten, maar ja krijg ze er dan eerst maar eens uit. Deze doorvoeren hebben geen nokjes en binnen zit je klem tussen de spanten. Special tools zijn vereist, gelukkig heeft mijn vader die in de schuur liggen. Dus die ga ik snel halen. Sebas kit ondertussen de scheur in het hout dicht, waardoor het licht naar binnen kwam. Breeuwen durven we niet, omdat het een scheur midden in een balk is en deze door het vochtig worden eigenlijk vanzelf weer dicht zou moeten gaan. Maar voor de zekerheid toch een beetje kit erbij. Als ik weer terug ben gaan we samen met de de griptang het gevecht met de twee grote doorvoeren aan. Gelukkig lukt het ons om ze eruit te krijgen. Nieuwe kit ertussen en er weer in. We zijn weer wat tijd en energie verder, maar misschien blijven we zo morgen wel redelijk dicht. Ondertussen zijn we er echt wel redelijk klaar mee en sluiten we af en gaan we naar huis. Ik voel mezelf het afgelopen weekend niet zo goed, een soort halve griep. Dus ben blij dat ik mijn bedje in kan.

Jasper is weer goed bezig!

Het mooie werk van Jasper en Wendy 😉

Middenin de nacht (half 2!) maakt Sebas me weer wakker. Snel snap ik waarom. Het komt met bakken uit de lucht! En de tent is er al af. Voor de zoveelste keer: niet goed. Sebas heeft al besloten om naar het dok te rijden om in ieder geval de walspanning eruit te trekken. Stel je voor dat we nu kortsluiting krijgen en dat ze affikt. Een uurtje later is hij weer terug en verteld dat het echt niet goed is. Alles binnen is nat. Nou ja, kunnen we nu toch niks aandoen. We zien morgen wel weer.

Met de moed ver weggezakt in onze schoenen gaan we de volgende ochtend vroeg weer op weg naar het dok. Als we aankomen is het droog, maar aanboord is echt niks droog. Binnen staat de bilge goed gevuld met water en echt bijna alles is nat. Hier worden we niet vrolijk van. Eerst maar de bilge leegpompen, anders zien we straks niet of we lek zijn. Gelukkig is de bilge ondertussen wel schoon, want die heeft Jan de afgelopen weken met allerlei zelfgemaakte hulpgereedschappen schoongemaakt. Iets waar we hem erg dankbaar voor zijn, want een leuk en makkelijk karwei was het zeker niet. Maar wel erg nodig.

Tegen de tijd dat de bilge leeg is, wordt het dok alweer gevuld. Gelukkig hebben we de dag ervoor alles in het dok al opgeruimd en zijn we er dus klaar voor. We hebben deze keer besloten om samen de overtocht te maken. We zullen het in de toekomst toch ook samen moeten gaan doen.

Als het water in het dok een redelijk niveau heeft gaan we snel weer binnen kijken. We kijken elkaar weer aan en denken hetzelfde: niet goed! We horen het voor namelijk naar binnen stromen. Snel gaan we op onderzoek uit. Het komt weer uit een scheur middenin het hout. Geen breeuwnaad dus. Hopen dat dit nog dichttrekt. Na een half uur horen we het gelukkig al niet meer stromen en wordt het sijpelen. Het dok hoeft dus niet weer opnieuw leeg en we besluiten dus gewoon uit te varen. Dit is best hard werken met z`n tweeen want we worden het dok uitgetrokken door vier zware lijnen. Die ik dus eigenlijk allemaal tegelijktijd weer binnen moet halen. Daarna volgt een lastige draai, zodat we vooruit weer verder kunnen. Maar samen boxen we het allemaal voor elkaar en gaan we trots opweg naar de brug. Daar moeten we nog even wachten, dus meren we met een spring af aan een paal voor de brug. Eindelijk krijgen we weer een hap door onze keel, dus eten we even een banaantje.

Dan door de brug het grote water op. Daar willen we samen even genieten dat we weer drijven, maar helaas die kans krijgen we niet. Want we krijgen via de mail slecht nieuws over de verzekering. We besluiten dus maar zo snel mogelijk terug naar Middelharnis te gaan daar de tent erop te zetten en dan is het wel even goed zo. Het lekken wordt gelukkig steeds minder. Dus we kunnen haar met een redelijk gerust hart achterlaten. Het dok avontuur zit er weer op. Het was hard werken, maar we hebben het wel weer gefikst. Tenminste voorlopig. Want als ze nog verder droogt krijgen we het natuurlijk weer. Daarom willen we wat zout water in de bilge laten lopen, zodat het hout weer vocht vast gaat houden. Maar nu hebben we daar even geen energie voor en gaan we lekker naar huis. We besluiten het weekend erop maar een weekendje vrij te nemen en even nieuwe energie op te doen. Voor Sebas helaas iets te laat, want die wordt gegrepen door de griep en ligt dus bijna dat hele weekend op bed. Ach ja soms zit het mee, meestal zit het tegen.

Dan gaan we toch langzaam aan weer iets doen. Beginnend met het druklager uit de boot halen. Want die klonk tijdens de overtocht terug niet goed, terwijl we er nog wel olie in hadden gestopt voor we weer gingen varen. Het ding is echter loodzwaar en met veel moeite krijgen we hem op de vloer en dan moet hij nog van boord. Gelukkig is Ben de volgende dag in de buurt en wil hij ons helpen. Met z`n drieeen slepen we hem naar de loods. En dan begint het eigenlijk pas, hoe krijgen we deze uit elkaar? We maken alle inbussen los die we kunnen vinden. Maar nee hoor geen beweging in te krijgen. We geven het op en besluiten de hulplijn Jaap in te schakelen. Helaas is deze nog op vakantie, dus doen we het via de app. Het wordt een lastige operatie die we nog even uitstellen.

Druklager

Zo proberen we langzaam onze energie en klusritme weer terug te krijgen. We doen het even iets rustiger aan, want aan instorten hebben we ook niks. Er ligt nogal wat werk op ons te wachten. Afgelopen zaterdag kwam Sander ons nog even helpen en hebben we een groot deel van het dek in de rauwe lijnolie kunnen zetten. We hopen dat het dek zo in ieder geval beter behouden blijft en iets minder zal werken, waardoor de gepekte naden mooi blijven en vooral dicht!

De fel gele hulp, Sander

Zo dat was het verhaal voor nu weer even. De Birgitte drijft gelukkig weer en we hoeven, behalve voor het regenwater wat nog via de dekrand binnenkomt niet meer te pompen. Dat geeft weer een beetje energie!

Soms zit het mee, meestal zit het tegen..

Een korte update net voordat we het dok weer in gaan…

Kan iemand ons vertellen waarom we ook alweer een houten schip wilde kopen? Dat is een vraag die de afgelopen tijd weer eens door ons hoofd speelde. Waarom denk je misschien, alles gaat toch voorspoedig? Het dek is bijna dicht, dus we kunnen bijna binnen beginnen en dan eindelijk aanboord gaan wonen.

Helaas de waarheid is anders. De afgelopen weken moesten we steeds al een beetje water pompen. In die periode regende het echter ook geregeld en aangezien we delen van het dek hebben weggehaald is het waarschijnlijk dat we regenwater binnen krijgen. Dus niks aan de hand, zou je zeggen. Ze is immers de hele winter dicht geweest, dus het moet wel regenwater zijn toch?

Maar ja, dan is het toch alweer een hele tijd droog en het waterpeil in de Birgitte stijgt gestaag! Pompen dus en dan de volgende dag weer kijken. En dan is het helaas weer schrikken. De bilge staat weer tot op de kielbalk vol.We kunnen maar één conclusie trekken: we zijn lek! Maar hoe kan dat nu?

Dit is allemaal al even geleden (24 juni wisten we het zeker, dat ze lekt). Ondertussen natuurlijk hard geprobeerd de oorzaak te bedenken. Allereerst door heel hard nadenken. Helaas blijf je dat `s nachts ook doen. En natuurlijk zoeken aan boord. Het meeste water komt achter naar binnen, dus daar ruimen we alles leeg, zodat de vloer eruit kan. Als die er eenmaal uit is worden we toch echt niet vrolijk. Je ziet namelijk straaltjes water lopen achter de spanten vandaan. En helaas op meerdere plekken. Zowel aan bakboord als aan stuurboord. In het midden lijkt alles droog te blijven. Dit is wel lastig te zien door het beton dat er gestort is, maar de bilge loopt hier niet snel vol, dus dit stuk moet haast wel goed zijn. Voor lekt het wel iets, want ook hier komt steeds water te staan, maar zeker niet zoveel als achter. Dus achter zitten de grote problemen.

De oorzaak kunnen we niet met zekerheid vaststellen. Het is in ieder geval duidelijk dat het zich niet vanzelf opgaat lossen en dat het in het water zeker ook niet gaat lukken. We moeten dus het dok in. Op woensdag ga ik dus maar weer een rondje regelen. Begint met het dok bellen. Gelukkig heb ik geluk en is Eugene de dokmeester aanwezig. Hij is ons nog niet vergeten en wil ons heel graag helpen met een plekje in het dok. Het is even puzzelen, maar uiteindelijk kan hij ons blij maken met een plekje op 14 juli in het dok voor drie weken. We staan dan in het kieldok samen met de vader van het ‘zeilmeisje’. Wat een service weer. Toch weer een klein beetje een zorg minder, want ondertussen heb ik als back up ook even de prijzen aangevraagd voor de dokken in Stellendam. Maar daar moeten we zoveel geld dokken! Dat zou echt een rampje zijn voor de toekomst van de Birgitte. Gelukkig hoeft dit dus allemaal niet en kunnen we naar ons vertrouwde dok in Hellevoetsluis.

Tot die tijd is het de Birgitte drijvende houden en zorgen dat we weer klaar zijn om het dok in te gaan. We zetten dus nog wat dekbalken vast die we al hebben gemaakt, zodat we van boven in ieder geval zoveel mogelijk dicht zijn. Ik begin nog met deze ook te breeuwen, maar helaas wil mijn arm echt niet meewerken en door de drukte op het werk is het energie gehalte ook niet zo hoog. We laten het dus maar even zo.

Helaas beperkt de pech zit niet tot de Birgitte. Sebas snijdt namelijk ook nog even een stuk uit zijn vinger op zijn werk. En komt met een hechting erin weer thuis. Dat maakt het klussen iets lastiger, omdat stoten en buigen erg pijn doet. Maar hij is een echte bikkel en gaat dus wel gewoon door. Maar ook dit is niet genoeg want een week later begeeft de drukgroep van zijn auto het ook nog, waardoor we ook nog even opzoek moeten naar een nieuwe auto. Hier maken we dan maar iets positiefs van door voor Sebas ook een Volvo uit te zoeken, iets wat hij al erg lang graag wil. We rijden nu dus allebei Volvo en zijn trots op ons Volvo autopark. Je moet ergens energie vandaan halen toch?

Dit weekend besteden we met echt de laatste voorbereidingen voor het dok. We halen het dek leeg ruimen overal grondig op. Testen de generator en zetten deze aan dek voor als we onderweg echt hard moeten gaan pompen. Zetten de koelkast binnen. Laten de motor nog even draaien. Zoeken de lange lijnen op. Bereiden de loodlijntjes voor. Stofzuigen het dek nog even, want ja we zijn dan wel zinkende maar dan kunnen we nog steeds netjes voor de dag komen toch? Zetten alvast een Volvo bij het dok en bekijken nog even ons dokplan. En dan is het wachten tot het droog wordt zodat de tent er ook af kan en we morgenochtend kunnen gaan varen om om 10 uur door de brug te gaan.

En dan maar hopen dat we snel zien wat er mis is onderwater.

Vakantie op de Birgitte

Dit is hoe we een vakantie op de Birgitte ons voorstellen; we beginnen weken van te voren met voorbereiden van de tocht naar een leuke bestemming, zoals Denemarken. Ondertussen laat ik de Birgitte vol met de nodige vakantieboodschappen, zodat er onderweg zo min mogelijk gehaald hoeft te worden en dan varen we bepakt en bezakt uit. Eenmaal op zee genieten we van het langzaam wiegen van de Birgitte op de golven om rustig in vakantiestemming te komen (waarschijnlijk is Sebas ondertussen in slaap gevallen en lees ik lekker een boek). De dagen daarna staat er een lekker windje zodat we snel in het beloofde land aankomen en genieten we van alle nieuwe plaatsen die we aandoen, de ondergaande zonnen vanaf het dek en maken we een heleboel mooie foto`s. Zo dat is het droomplaatje en hopelijk hoe onze vakantie er over een jaar of zes uitziet. Dan nu de werkelijkheid.

De vakantie begint ook met de nodige voorbereiding. Helaas hebben we hier niet al te veel tijd voor, omdat we allebei heel veel moeten werken en dus ook geen tijd hebben om een blog te schrijven en veel dingen uit te zoeken. We beginnen dus op hemelvaartsdag niet al te ontspannen aan onze vakantie. En zelfs dat zeg ik al verkeerd, want mijn vakantie is nog iets verlaat. Omdat ik vrijdag ook nog even moet werken, maar we doen gewoon net alsof. Dus zoals dat in een vakantie hoort staan we op tijd op en trekken we onze vakantie outfit aan (lees overall/tuinbroek met een oud shirt en werkschoenen). Je begrijpt al we gaan niet naar het strand, maar rijden naar de Birgitte. Het was immers een vakantie op de Birgitte dit jaar. Eenmaal aangekomen op de Birgitte beginnen we heerlijk relaxed met het verder afmaken van het voordek. Dus ik breeuw vrolijk en Sebas maakt de laatste stukjes in het dek. Dus het eind van het dek komt inzicht. Zouden we dan toch `gewoon` vakantie kunnen vieren denk ik heel even. Maar ja, dan kijk ik opzij en zie ik de dekrand en die is toch nog steeds heel slecht en staat op de planning voor deze vakantie, zodat misschien toch de zeiltjes niet meer nodig zijn. De zeiltjes voor de zijkant dan he? Niet die om mee te zeilen, want die hopen we toch ooit nodig te hebben…

We sluiten onze eerste vakantiedag af met een heerlijk diner met Jan, Janneke en Joram aan het dok (om toch een beetje ons vakantiegevoel van vorig jaar terug te krijgen).

Op vrijdag staan we vroeg op. Ik om te gaan werken en Sebas om natuurlijk verder te klussen. Hij zorgt dat we binnenkort weer kunnen varen door de stuurstand aan te passen en weer terug te plaatsen. Vroeger stond deze op dek, maar natuurlijk bleef het water daar staan en ging het dek daar rotten. Dus halen we hem nu van dek en plaatsen we hem ook meteen hoger, zodat je niet elke keer als je aan het stuurwiel draait hoeft te bukken en even niks meer ziet. Op donderdag hebben we samen de goede hoogte bepaald, want Sebas wil hem door zijn lengte natuurlijk hoger dan ik. Maar we hebben weer een goede compromis kunnen sluiten, waar we beiden blij mee zijn. Ik had gehoopt op tijd klaar te zijn met werken, maar kan natuurlijk niet dingen half achterlaten. Dus het wordt helaas een latertje, waardoor ik maar uit mijn werk naar huis rijdt en we samen iets simpels eten. Morgen weer een dag, maar dan echt vakantie voor ons allebei.

De nieuwe stuurinrichting

Op zaterdag hebben we de luxe van m`n ouders die even komen helpen. Dus maken we daar misbruik van en voeren we onze grote hobby uit; pekken. Het is alleen best wel heel warm, waardoor de pek zacht blijft en er dus eeuwig geschrapt kan blijven worden en we heel erg op moeten passen waar we lopen. Want je maakt zo afdrukken in het pek. Er moet ook snel gestofzuigd worden, want het zaagsel van het schrappen gaat zo de naad en zit dan vastgeplakt. Gelukkig hebben we super mama aanboord die heel snel kan stofzuigen. En zo vullen we met z`n vieren weer aardig wat naadjes. We sluiten de dag af met de nodige boodschappen van de vakantie. We halen lekker wat vlees, zodat ik `s avonds alles kan braden en pastasaus kan maken en dan alles weer in zakjes kan stoppen en in kan vriezen. Dan kunnen we de rest van de vakantie lekker makkelijk snel en overal eten. De helft gaat namelijk mee naar de Birgitte en stoppen we daar in de vriezer, als we dan zin hebben om lang te klussen kunnen we toch fatsoenlijk eten. Ook maak ik nog even een kwarktaart om de vakantie te vieren (je moet iets verzinnen toch als je trek hebt in kwartaart?).

Op zondag houden we een iets relaxte klusdag en maken we de stuurinrichting ook weer echt werkend door deze te vullen met olie. Ook moet de watertank nog steeds worden vastgezet, dus halen we deze met wat moeite weer een stuk naar voren zodat ik er achter kan kruipen om beugeltjes te monteren waar straks de spanbanden aan vast kunnen. Je begrijpt al dat die ruimte achter de tank niet al te groot is en deze vast zetten dus zeker niet makkelijk is. We lachen ons uiteindelijk wel rot, omdat ik mezelf natuurlijk weer pijn doe en naar mijn idee bijna m`n neus breek. Hoe krijg je dat nou weer voor elkaar vraag je je misschien af? Nou door gewoon met veel kracht de sleutel van de houtdraaibout te laten schieten en op je neus uit te komen. Natuurlijk zit ik op dat moment klem en kan ik niks anders dan met tranen in m`n ogen van het lachen en de pijn aan Sebas vertellen wat er nou gebeurd, want die kan dat allemaal niet zien en hoort alleen maar heel hard au. Maar ja uiteindelijk zitten de beugels vast en kom ik onder de tank door er weer achter vandaan en kan de tank weer op zijn plaats. We moeten nu alleen nog beugels om ze de banden van onder vast te maken, maar ja het is zondag. Dus dat zal even tot morgen moeten wachten. We doen nog wat opruim werkzaamheden en besluiten dan een vakantie avond te houden en even lekker in onze tuin onder het genot van een stukje kwarktaart te genieten van onze vakantie. Al kan ik erg moeilijk stil zitten en ga ik liever iets doen, we proberen toch even te ontspannen.

Gezellig achter de watertank

De maandag en dinsdag brengen we verder door op het voordek met het afmaken van de laatste stukken in dek en het breeuwen. Daarnaast houden we grote opruiming en meten we nog een keer al het hout op wat we nodig denken te hebben. Want morgen gaan we op roadtrip naar Drenthe om hout te halen voor de dekrand en dan moeten we natuurlijk wel heel precies weten wat we nodig hebben. Ook zetten we de watertank nog even echt vast.

Op woensdag staan we nog eerder op en vertrekken we om kwart voor acht met aanhanger en lunchpakket op weg naar Fijnhout Drenthe in Nieuw-Amsterdam. Waarom zo ver vraag je je misschien af. Dit komt, omdat we kwartiers gezaagd eikenhout van ruim 80mm dik willen hebben van goede kwaliteit. Dus zonder knoesten en niet te snel gegroeid. Maar vooral echt kwartiers gezaagd, omdat hout dat op deze manier gezaagd is niet krom trekt en dat is wel fijn als je een mooi strak dek wilt. Helaas is deze manier van zagen voor het rest hout dat overblijft uit de boom niet zo voordelig, wat het hout weer erg duur maakt. Na drie uur rijden komen we bij de houthandel aan, waar we uiterst vriendelijk worden geholpen. We mogen zelf de balken die we willen uitzoeken en worden daarbij geassisteerd als we willen. We zijn ruim twee uur aan het omstapelen en opzoek naar de ideale balken van de juiste breedte, dikte en lengte. Maar dan hebben we toch uiteindelijk gevonden en laden we ze in in de aanhanger. Best zwaar en dan is het eigenlijk nog maar de helft van wat we nodig hebben. We halen nu namelijk uit kosten overweging en omdat we simpelweg qau gewicht niet meer mee kunnen nemen, maar alleen het hout voor de dekrand aan bakboord. Het is wel zo dat stuurboord beter lijkt te zijn en we hopelijk dus daar minder hout nodig hebben. Want voor bakboord hebben we al een halve kuub hout nodig. Na te hebben afgerekend en zelfs een flesje water voor onderweg te hebben gekregen gaan we weer op weg. Het is een zware lading en een heel stuk rijden, dus ik neem het ook maar een stukje van Sebas over zodat hij ook even z`n ogen kan sluiten. Zo`n dag in de auto en sjouwen met het hout is best vermoeiend. Rond half zes zijn we uiteindelijk weer in Middelharnis en kunnen we nog net uitladen voor het hard gaat regenen. Onze opgeruimde Birgitte ligt gelijk weer vol, maar wel met mooie stukken hout. Waar we allebei vrolijk van worden, ook al zijn we hierdoor weer arme sloebers. Twee jaar geleden nooit gedacht dat we blij zouden worden van het kopen van mooi hout. Als het net begint te regenen komen Hans en Jan op visite. Hans (oom van Sebas) heeft de Birgitte voor het laatst gezien toen ze nog maar net in het dok stond, dus er is ondertussen al weer aardig wat veranderd. Vol trots leiden we hem rond en bedenken ons dat we het afgelopen jaar toch wel aardig wat hebben gedaan. Na de rondleiding eten we snel en kleed en ik me snel om, want het is tijd om te gaan roeien. Ik had vandaag immers nog niet echt gesport 😉

Het houtwalhalla

Zo die nemen we mee

Nieuw hout, daar worden we vrolijk van!

Donderdag moet Sebas even een andere boot om varen voor iemand en klus ik dus alleen. Helaas is het niet echt lekker weer en regend het soms hard. Het idee was eigenlijk dat ik zou gaan pekken, maar dat stel ik uit tot na de lunch (dan is het droog). De ochtend vul ik met het weghalen van de kachelpijpstellage onder de tent. Die hebben we even niet nodig en zo kunnen we ook hieronder het laatste stukje dek breeuwen en pekken. Ik maak m`n keukentje af en ruim Sebas zijn auto op, want die wordt een steeds grotere verzamelplaats van van alles en nog wat. Dan is het eindelijk droog en ga ik voor het eerst alleen pekken. En ik kan je nu vertellen dat is best zwaar in je eentje. Eerst de pek opwarmenen in een beker gieten. Oke tot nu toe niet echt zwaar. Dan snel gieten en dan snel schrappen, want vandaag is het niet zo warm en kan ik dus niet zo lang schrappen. Dan weer snel pek opwarmen en dan begint het circus weer opnieuw. Uiteindelijk houdt ik het drie rondes vol, dan ben ik uitgeput. Maar ja het dek is weer een stukje dichter. Gelukkig heb ik ook nog een goed excuus op te kunnen stoppen, want m`n collega Rob komt nog even ons project bekijken en die moet ik natuurlijk wel even rondleiden.

De nieuwe keuken!

Alleen aan de pek

Op vrijdag begint het feest in Middelharnis. Op zaterdag is het namelijk Menheerse (Middelharnis in plaatselijke taal) havendag en die wordt op vrijdag begonnen met de intocht van een oude logger die in de buitenhaven ligt en naar binnen wordt gebracht om daar opgeknapt te gaan worden. Dit wordt gedaan in een stoet waar onder andere de stichting kotter zeilen (SKZ) aan mee doet. Wij zijn daar ook lid van en zullen ze dit weekend voor het eerst ontmoeten. Ik fiets dus met camera naar de sluis om foto`s te maken van de intocht. De intocht gaat echter erg langzaam dus na wat foto`s fiets ik weer terug, zodat Sebas en ik samen zitten op onze rand  met de voetjes boven het water de rest van de intocht kunnen zien en kunnen zwaaien naar de mede kotter eigenaren.

De intocht

Naast dit alles zitten we natuurlijk niet stil, want dat mooie hout moet wel een bestemming krijgen, dus beginnen we met slopen van de eerste stukken. Hiervoor verplaatsen we eerst de boot een stuk naar achter. Breiden we het terras wat uit, zodat we er goed kunnen werken. Tijdens het slopen komen we erachter dat een goede kettingzaag toch wel erg handig zou zijn voor het slopen van de oplengers (paaltjes op dek). Dus die gaat Sebas dan maar halen bij de Gamma. Je kan immers nooit genoeg gereedschap hebben. Met de kettingzaag zagen we dan de eerste oplenger door en die was toch nog slechter dan we hadden gedacht. Hopelijk geen voorteken voor de rest.

Eerste stukje slopen…

Ziet er niet echt goed uit 😦

Rond zeven uur worden we opgehaald door een kotter om te gaan eten op het marineschip wat in de buitenhaven ligt met de andere kotteraars. Na het eten lopen we samen lekker terug naar ons kottertje.

Op zaterdag klussen we tussen de drie groepen kotteraars door die de Birgitte komen bezoeken vrolijk door in de hitte. Helaas valt er ook af en toe een buitje, dus bouwen we ook nog een tentje om droog en in de schaduw te kunnen werken. Ik ga nog even op pad voor een partytent, maar was duidelijk niet de enige. Want ze zijn helaas overal uitverkocht. Dan maar zonder. We maken het eerste stuk nieuwe dek op maat. Een hoop gepuzzel en meten, want niks is recht of haaks. Maar samen komen we er wel.

Schaduw of regentent?

Op zondag zouden we eigenlijk meedoen met een wedstrijd van de kottervereniging, maar we moeten helaas naar een goede vriendin in het ziekenhuis en zeggen deze dus af. Uiteindelijk blijkt de hele wedstrijd te zijn afgelast doordat er geen wind staat en missen we dus niks. Voor het bezoek klussen we nog wat aanboord en sloop ik een stuk en gaat Sebas nog even aan de aan de slag met epoxy.

Voor maandag wordt code oranje afgegeven, dus we besluiten lang aanboord te blijven om te kijken of alles goed gaat. We kunnen dus een lange dag klussen. We beginnen met het vastzetten van ons eerste stukje. Deze gaat met draadeinden de binnenste dekrand in en wordt vastgezet met nagels aan de spanten. De locatie van de draadeinden en nagels is even puzzelen, omdat je rekening moet houden met de oude nagels. Maar ook dit puzzeltje wordt weer opgelost en zo hebben we ons eerste stukje nieuwe buitenste rand. De draadeinden zetten we overigens vast met constructie tix in het het hout om wat sneller door te kunnen. Epoxy moet namelijk een dag drogen. Wel zetten we met epoxy de volgende twee stukken aan elkaar. Dan gaan we aan de sloop, want het nieuwe stukje dek smaakt naar meer. We slopen een heel groot deel van de binnenste dekrand weg. Samen worden we er al best handig in. Want zoals gewoonlijk wil de Birgitte ook haar slechte delen moeilijk afstaan. Ze hebben denk ik samen toch ook een band opgebouwd. Maar soms is nieuw toch beter, dus wij zetten door en worden steeds zwarter en zwarter en dat komt toch niet door de zon. Aan het eind van de dag voor de lucht echt donder wordt gaan we nog even bij Ben kijken, die in de andere loods nog steeds aan zijn boot aan het schuren is, maar bij hem komt het eind in zicht. Dat kunnen wij nog niet zeggen, dus voor de regen gaan we snel terug om weer verder te gaan. Uiteindelijk valt de code oranje wel mee en gaan we na het eten en het opruimen lekker naar huis om bij te komen van het gat in ons dek. Want we hebben binnen nu wel veel licht van buiten. Dat kan nooit goed zijn (al is het wel lekker licht nu binnen).

Best wel leeg zo

Wel lekker licht binnen!

En je kan lekker naar buiten kijken

Op dinsdag is het tijd om het eerste grote binnenste stuk te gaan maken. Sebas haalt hiervoor hardboard bij de Gamma, zodat we eerst een mal kunnen maken. Want deze rondingen uitmeten valt niet mee en het hout is nogal kostbaar. Dus fouten maken zou een dure grap zijn. Daarnaast is het stuk hout wat erin moet nogal zwaar en is een paar keer passen en meten dus niet echt leuk. We zagen het hardboard in stroken en zetten dan een flexibele lat langs de oplengers en tekenen de eerste ronding af. Als deze goed pas is tekenen we vanaf binnen de andere kant af. Ook deze zagen we met de decoupeerzaag uit de mal en na nog wat passen en meten  en wat schuren aan de mal past deze precies en wordt het tijd voor het echte werk. We tekenen de mal af op het nieuwe hout en zagen met de decoupeerzaag de vorm. Dit wordt niet echt heel mooi, maar ja de vorm zit er wel redelijk in. Helaas is de balk nog te dik voor de schaaf, maar hij moet toch nog dunner worden. Dus we gaan met de balk naar de vandikte bank. Waar we hem terug brengen naar de dikte die hij moet worden. Daarna kunnen we wel schaven en met onze eigen schaaf en beginnen we met het echte pas maken een heel karwei, wat helaas nog niet klaar is als we al weg moeten. Want vanavond gaan we gezellig een avondje op visite.

De mal past

Op woensdag doen we dus het laatste schaafwerk en dan past hij eindelijk. Wel een heel gaaf gezicht zo`n groot nieuw stuk dek. Als deze past, maakt Sebas een stukje in het dek iets naar voren waar deze balk op aansluit, zodat de las straks gelijmd kan worden tussen de twee balken. Ondertussen sloop ik verder, want nu de binnenste balk past tegen de oplengers kunnen de slechte oplengers en de stukken dek ertussen worden weggesloopt. Tijdens het slopen vind ik echter steeds meer rot en uiteindelijk verdwijnen er vier oplengers naast elkaar en houden we een gapend gat over. Best even slikken. Zelfs de pennenbank verdwijnt. We zullen nu echt even hard aan de slag moeten, want dit kan niet zo blijven!

Oeps, misschien een beetje veel weg?

Op donderdag zetten we daarom maar snel het eerste grote stuk vast. Nadat ik ook hier eerst weer even een uurtje aan het puzzelen ben waar straks de draadeinden en de nagels kunnen komen. Het wordt een hele tekening op de balk, maar ook hier komen we uiteindelijk uit en zetten we haar vast. Ik moet mijn gewicht nog in de strijd gooien, want de balk moet een flink stuk buigen door de holling in het dek. Maar het lukt en het tweede stuk dekrand is een feit. Dit geeft weer moed, dus we slopen weer stukje verder en maken het volgende binnen stuk pas. Deze kunnen maken zonder mal en gaat daardoor iets sneller. Wel moet ook deze natuurlijk door de vandiktebank en vaak worden geschaafd, maar in een middag is hij toch ook klaar. We halen dan nog even alvast de volgende plank door de vandiktebank en besluiten nadat ik nog een stukje rot uit dek zaag dat het weer tijd is voor een avondje vrij. Natuurlijk hoort hier ook taart bij. Dus eenmaal in Oostvoorne spring ik op mijn fiets om de ingrediënten voor appeltaart te halen, want ik heb zin om deze te maken en Sebas is nooit te beroerd om deze op te eten.

Het eerste grote binnenste deel!

Op vrijdag maken we het tweede deel van de binnenste rand toch nog iets ruimer, want hij gaat er nu wel heel erg piepend in. Dan slopen we weer verder en maken we het derde deel passend met behulp van een mal. Want dit stuk verloopt heel erg in breedte en past daardoor maar net uit de balk die we hebben gekocht. Tijdens het zagen van dit deel zien we echter weer gaatjes zitten in het hout en denken direct natuurlijk weer houtworm. Waarschijnlijk is dit ook zo, want we zien echt gangetjes. Maar nergens beestjes. Dus we zagen de meeste gaatjes eraf en besluiten de balk daarna te behandelen. Na nog wat te hebben opgeruimd, want gedurende dag gebruiken we toch wel heel veel verschillend gereedschap: breekijzer, beitels, hamers, bandschuurmachine, fein, afkortzaag, schaafmachine, kettingzaag en dan ben ik vast nog iets vergeten. Ja de dikke peerzaag (decoupeerzaag)! Eten we aanboord lekker chicken tonight en gaan dan opweg naar de Trimsun om de eerste wedstrijd van het WK voetbal te kijken. We lachen ons rot en het was nog lang onrustig in Stelly. Maar er zijn wel veel punten gedrukt, door Sneijders (inside joke) 😉

…

Sebas z`n special afteken tool

Weer slopen…

We komen er wel

Op zaterdag beginnen we dus iets later. Maar vandaag ook weer hulptroepen in de vorm van Jaap en Marjolein. Tijdens het slopen kwamen we er namelijk achter dat de een van de wandputtings voor erg dun geworden is en die komt m`n vader dus vervangen. Althans het idee is om het oude oog te plaatsen op een nieuw stuk strip en deze weer vast te lassen aan het deel dat nog wel dik is. Als we echter nog eens goedkijken zien we dat het oog ook heel slecht is en maakt Jaap dus eindelijk van de strip ook een nieuw oog, een heel karwei maar wel met een super gaaf eindresultaat! De volgende is ook op een plek een stuk dunner geworden, dus ook deze last hij weer vol. Ondertussen zet mijn moeder de twee laatste nieuwe delen in de olie tegen de houtworm en haalt ze nog wat naden leeg van de dekrand achter. Sebas en ik slopen ondertussen verder en reparen met epoxy de spanten en de bovenste gang waar straks de nieuwe delen opkomen. Helaas moet ik om verder te kunnen slopen wel eerst de walspanning weer omleggen naar binnen. En zo gaat ook deze dag weer als een speer voorbij, maar wordt er wel veel gedaan. Onze vakantie is ondertussen ook zo goed als voorbij, want maandag moeten we weer aan de slag. Nou ja, de betaalde aan de slag, want om nou te zeggen dat we de afgelopen dagen hebben stil gezeten. Daarom houden we op zondag maar een echt dagje vakantie. Of moet ik zeggen dat we een dagje thuis zijn, want ook daar wacht de was en de rest van het huishouden. Ach we staan in ieder geval niet vroeg op, zitten af en toe lekker in de tuin en rusten zo toch een beetje uit om straks weer lekker aan de slag te gaan. En ondertussen heeft de Birgitte toch mooi al weer nieuwe stukken dekrand en weten we precies hoe we verder moeten en zien we het nog steeds zitten.

Aan vervanging toe?

 

Nieuw oog in de maak

Klaar 🙂

Hulpteam hard aan de klus